Μού `παν θα φύγω με των έντεκα το τραίνο
μαζί ας πιούμε το κρασί της λησμονιάς
εγώ σπουργίτι μες στον δρόμο πατημένο
κι εσύ λουλούδι που ξεφύλλισε ο χιονιάς

Γεια σου λοιπόν και μη φοβάσαι θα ξεχάσεις
τι κι αν πασχίσαμε ν’ αλλάξουμε ζωή
Τους πρώτους μήνες κάθε μέρα θα μου γράφεις
μα θα `σαι μ’άλλον σαν γυρίσω ένα πρωί

Ένα παράπονο πικρό τα μάτια στάζουν
βαρύ το βράδυ κι η καρδιά μου αργοχτυπά
μα είναι ο καιρός πολύς και οι καρδιές αλλάζουν
ξεχνάει εύκολα κανείς ό,τι αγαπά