Τρία πουλάκια κάθουνταν στης Παναγιάς τον πύργο,
τα τρία αράδα νέκλαιαν, πικρά μοιριολογούσαν.
Τι συλλογιέσαι, Γιώτη μου, τι βάνεις με το νου σου;
τόπος δεν είναι για κλεφτιά, κι ουδέ γι’ αρματωλίκι,
τι τα ντερβένια τούρκεψαν, τα πήραν οι Αρβανίτες.
Κι αν τα ντερβένια τούρκεψαν, κι αρματωλοί δεν είναι,
ο Γιώτης είναι ζωντανός, τους Τούρκους δε φοβάται.
Παρακαλέστε το θεό και τους αγίους όλους,
να γιατρευτεί το χέρι μου, να πιάσω το σπαθί μου,
να πάρω δίπλα τα βουνά, δίπλα τα κορφοβούνια,
να πιάσω αγάδες ζωντανούς και Τούρκους κι Αρβανίτες,
να φέρουν τ’ άσπρα στην ποδιά και τα φλωριά στον κόρφο.