Καλά εποίκα κι εγάπεσα
σ’ εμόν τη γειτονίαν
εμπαίν’ εβγαίν’ ελέπα ατό
και σαίρεται η καρδία μ’ .

Εκάψες το καρδόπο μου
διαβόλ’ γεννεμασέα
τον ήλιον αίμαν να ελέπ'ς
τη γη σκοτεινιασέα.

Ο ουρανόν αστράφτ’ βροντά
και σύρ’ τα γιουλτουρούμ(ι)α
εγώ τη νιότη μ’ έφαγα
σε εσά τα καλντουρούμ(ι)α.