Πώς λάμπει ο ήλιος στα βουνά, στους κάμπους το φεγγάρι
έτσι έλαμπε κι η Λιάκαινα στα τούρκικα τα χέρια.
Πέντε Αρβανίτες την κρατούν και δέκα την ξετάζουν,
Κι ένα μικρό μπεόπουλο κρυφά την κουβεντιάζει.
Λιάκαινα, δεν παντρεύεσαι, δεν παίρνεις Τούρκον άντρα,
να σ’ αρματώσει στο φλωρί, μεσ’ στο μαργαριτάρι;
Κάλλιο να ιδώ το αίμα μου τη γης να κοκκινήσει,
παρά να ιδώ τα μάτια μου Τούρκος να τα φιλήσει.

Κι ο Λιάκος την αγνάντεψεν από ψηλή ραχούλα,
κοντοκρατεί το μαύρο του, στέκει και τον ξετάζει,
Δύνεσαι, μαύρε μ’ , δύνεσαι να βγάλεις την κυρά σου;
Δύνομαι, αφέντη μ’ , δύνομαι να βγάλω την κυρά μου,
Να μ’ αυγατίσεις την ταή σαρανταπέντε χούφτες,
να μ’ αυγατίσεις το κρασί σαρανταπέντε κούπες,
να δέσεις το κεφάλι σου με δεκοχτώ μαντήλια,
να δέσεις τη μεσούλα σου μαζί με τη δική μου."
Βιτσιά δίνει τ’ αλόγου του, στη μέση γιουρουστάει,
και πάησε και την άδραξε, στο σπίτι του την πάει.