Μαύρο καράβ’ αρμένιζε στα μέρη της Κασσάντρας.
Μαύρα πανιά το σκέπαζαν και τ’ ουρανού σημαία.
Κι ομπρός κορβέτα μ’ άλικη σημαία του προβγαίνει.
"Μάινα, φωνάζει, τα πανιά, ρίξε τις γάμπιες κάτου".
Δεν τα μαϊνάρω τα πανιά κι ουδέ τα ρίχνω κάτω.
Μη με θαρρείτε νιόνυφη, νύφη να προσκυνήσω;
Εγώ είμαι ο Γιάννης του Σταθά, γαμπρός του Μπουκουβάλα.
Τράκο, λεβέντες, δώσετε, απίστους μη φοβάστε.
Κι οι Τούρκοι βόλτα έριξαν κι εγύρισαν την πλώρη.
Πρώτος ο Γιάννης πέταξε με το σπαθί στο χέρι.
Στα μπούνια τρέχουν αίματα, το πέλαο κοκκινίζει,
κι αλλά! αλλάχ οι άπιστοι κράζοντας προσκυνούνε.