Κουκλίτσες μου απέναντι
που όμοια σας προσέχω
χωρίς εσάς παράσταση
να δώσω δεν αντέχω
Να γίνω καταδεκτικός
με όλες σας εξίσου
την τ’ αξη αντιγράφοντας
του κούφιου παραδείσου
εκεί που όλα γίνονται
με τέρψη και με χάρη
και τα φωτίζει ποιήση
το χάρτινο φεγγάρι

Λατρεύω τα πλουμίδια σας
τις κόνξες σας, τις πόζες
πόσες ζωές γκρεμίσατε
αόρατες μπουλντόζες
Ακόμα κι όταν χάνετε
κομμάτια του εαυτού σας
δε χάνετε την αγκαλιά του ξύλινου κουτιού σας
Την κάθε προσδοκία σας
εγώ θα ξεπεράσω
μόνο μην γίνετε άνθρωποι
και σας ξαναγοράσω

Κουκλίτσες μου αλάνθαστες
κουκλίτσες μου ατσίδες
εγώ δεν είμαι απ’ τα παιδιά
που θα σας κάνουν βίδες
Γυαλίζω τον καθρέφτη σας
και σφίγγω τον κορσέ σας
κι αν επιστρέψω στη ζωή
θα γίνω και πλασιέ σας

Κουκλίτσες μου στος έχθρες σας
εγώ θα σας χωρίσω
να με φοβάστε μοναχά
όταν υποχωρήσω
την πλάτη στρέφοντας σ’ εσάς
απρόσιτος στις λέξεις
τότε που αναλογίζομαι
να ζήσεις ή να παίξεις
Τότε για πάντα αμίλητες
θα γέρνετε στο ράφι
σαν έτοιμες να πέσετε
στου κόσμου το ξυράφι