Σπαρμένο μ’ έρωτα είσαι δάσος
κι είμαι της μοίρας σου το πάθος
είσαι το πιο γλυκό τρυγόνι
κι είμ’ η βροχή που το πληγώνει
είσαι τ’ ανθόσταγμα που ρέει
κι είμ’ ο πικρός καημός που κλαίει
στέμμα ροδόπλεχτο είσαι, μύθος
κι είμ’ ένα βουητό στο πλήθος
για σε το χάραμα προβάλει
της Δύσης είμ’ ανεμοζάλη
Αγγέλων μάγισσα, ερωμένη
κι εγώ ψυχρή της λήθης χλαίνη
είσαι η ελπίδα, η χαρά
κι είμαι σκοτάδι, συμφορά
είσαι το πρώτο φως της μέρας
κι είμαι της νύχτας ο αγέρας
σμίγεις τα κοραλλένια χείλη
κι εγώ προσμένω κάθε δείλι
το μισοκοίταγμα, το χάδι
την ηλιαχτίδα στο σκοτάδι…