Να τραγωδώ κι επορώ
εκόπεν η λαλία μ’
κρούνε σο νου μ’ τ’ ομμάτια σ’
και σκίζ'νε την καρδία μ’ .

Όντες εκαλάτσευες
εθάρρ'να με τη λαλία σ’
οι αγγέλ’ εσκάλωναν
έλεγαν τραγωδίας.

Όντες ψυ μ’ εγέλανες
ουρανόν ανοίγουντον
σον παράδεισον απές
το ψόπο μ’ ευρίγουντον.

Ατώρα εφέκες με
το καρδόπο μ’ έρημον
αραεύω γιατρικόν
τη γερά μ’ ντο θα λαρών’ .