Οδηγώντας ένα γκρίζο πρωί,
Στο παρμπρίζ κελαηδά η βροχή,
Δίχως λόγο στημένος ξανά
Είναι ώρα να πας για δουλειά.

Άδεια φάτσα, το βλέμμα θολό,
Φουριόζα βγήκες απ’ τον ηλεκτρικό,
Την πόρτα άνοιξες χωρίς προσοχή
Μια καλημέρα στεγνή, τυπική.

Άντε πάλι η αιώνια φωνή,
Πότε χάδι, πότε άγρια απειλή,
Στο κεφάλι βαθιά να ακούς,
Καρφωμένος στους περαστικούς.

Στο νησί είχε ζέστη πολύ,
Ένα βλέμμα μια σαγήνη τρελή,
Χέρι χέρι πιστέψαμε πολλά
Έμοιαζαν όλα καθάρια κι απλά.

Ο χρόνος σβήνει, νικά ξεπουλά,
Ξεθωριασμένες μνήμες, στεγνά δειλινά
Όσο κι αν θέλεις, το τέλος θα ’ρθει
Σώζει η ελπίδα για μια νέα αρχή.

Άντε πάλι η αιώνια φωνή,
Πότε χάδι, πότε άγρια απειλή,
Στο κεφάλι βαθιά να ακούς,
Καρφωμένος στους περαστικούς.