Ει, κάπου σε ξέρω εσένα
είσαι η Φωφώ
Όχι όχι όχι… η Λούλα
Μα τι αφηρημένος!
Μα φυσικά είσαι η Μαρία

Γνωριστήκαμε μια νύχτα «τρε μπανάλ»
Έδειχνες γυναίκα στιλ «ορίτζιναλ»
Κάπως στολισμένη – βούρλο «οριεντάλ»
Μα είχες κατιτί που λένε «αν και μπανάλ»

Είχες δυο μεγάλα μάτια μπλε «μπανάλ»
Ούτε ύψος ούτε πάχος καν «νορμάλ»
Έβρισκα τη μούρη σου πολύ «οβάλ»
Μα είχες κατιτί που λένε «αν και μπανάλ»

Κρατάει για λίγο μια απλή περιπέτεια
Μια θύμηση γλυκιά
Θαρρείς πως φεύγει πως ήταν αναίτια
Μα μένει στην καρδιά

Μού `δωσες ένα φιλί λίγο «μπανάλ»
κι ένα ραντεβού μια Κυριακή «μπανάλ»
Ήθελες να δούμε τσόντα «φεστιβάλ»
Είχες κατιτί που λένε «αν και μπανάλ»

Πήραμε μετά ένα ταξί «μπανάλ»
Βρήκαμε κρεβάτι σ’ ένα οτέλ «μπανάλ»
Στον λαιμό σου είχες μια ελιά «μπανάλ»
Σβήσαμε το φως και δώσαμε «ρεσιτάλ»

Για ένα αγόρι μ’ άφησες πολύ «μπανάλ»
Είδος πια γνωστό κι από τις «καρτ ποστάλ»
Ίσως να `χε και προσόντα – μα «μπανάλ»
Κι έγινε η καρδιά μου φιόγκος «σαντιμεντάλ»

Άφησα ένα δάκρυ χωρισμού «μπανάλ»
Κι έγινες ανάμνηση του χτες «μπανάλ»
Είχες δυο μεγάλα μάτια μπλε «μπανάλ»
Είχες κατιτί που λένε «αν και μπανάλ»

Είχες δυο μεγάλα μάτια μπλε
μα μια μέρα κορίτσι μου θα καταλάβεις
πόσο στοιχίζει μια ιστορία μπανάλ