Φτιάχνω τραγούδι όσα δε θέλω να ξεχάσω
κι άμα γουστάρεις όσα πω θα σε κεράσω
κάτι απ’ αυτά που η μοναξιά μου `φερε δώρο
να `χω για πάντα υπό έναν όρο
να πω σ’ όλους όσους φτάσαν στα όριά τους
να μη φοβούνται να χαρούν τη μοναξιά τους
κι αν τους πονάει δεν μπορώ να σταματήσω
ήτανε φίλε μου λοιπόν να μην αρχίσω
Ημέρα πρώτη, δεν έχω καταλάβει ακόμα
τα’ χω χαμένα μου `χει μουδιάσει το σώμα
κοιτάω τους τοίχους τα φώτα αναβοσβήνω
νομίζω δε θ’ αντέξω, δε θα μείνω
για πολύ μες στης σιωπής το παράξενο παιχνίδι
λαθρεπιβάτης κι η ψυχή μου στο ταξίδι
Δεύτερη μέρα, χαίρομαι ήλιε μου σε βλέπω πάλι
μεγάλη ζάλη, χάιδεψέ με στο κεφάλι
Σα να κατάφερα κάτι πες μου έτσι δεν είναι
μη φύγεις γρήγορα απόψε αν θέλεις μείνε
μα να σου πάλι το σκοτάδι δε θ’ ανάψω το φως
θα περιμένω να μου `πει ότι έρχεται ο ουρανός

Σκοτάδι νίκησα όσες έστειλες φοβέρες
ήμουν εγώ για 8 ημέρες

Τρίτη μέρα, πονάω ακόμα πιο πολύ
το δωμάτιο που αγαπούσα τώρα γίνεται κελί
και δίπλα στα δεσμά μου κρατάω σφιχτά κοντά μου
όσα γλιτώσαν στο σκοτάδι όνειρά μου
και φεύγει ο φόβος και σε φλερτάρω μοναξιά μου
λες να ήρθε η σειρά μου
Την άλλη μέρα έτσι απλά υπάρχω
κι απλά με νιώθω κι αν τύχη θα `χω
θα δω για πέμπτη φορά δίπλα μου μόνο μια σκιά
χωρίς ν’ αλλάξουμε όσο υπάρχει η μέρα μιλιά
Ναι, κάπως έτσι συνάντησα την έκτη μέρα
και ξανακούω να μου σφυρίζεις πάλι απ’ έξω αέρα
Δεν ξέρω όμως ακόμα μέχρι πού θα με πάει
νιώθω κάτι εδώ μέσα ακόμα πως με κοιτάει
Εφτά ημέρες ανάσα μου κι ακόμα το παλεύεις
δειλά υπάρχεις, μα δε ζηλεύεις
Κι έτσι που λες άντεξα κι άλλο
ήταν απλά ένα μονοπάτι που μου φάνταζε μεγάλο
Σκοτάδι νίκησα όσες έστειλες φοβέρες
Ήμουν εγώ για οκτώ ημέρες