Χίλια μπουκάλια από κρασί μέτρησα απόψε καταγής,
τα ρέστα από τα χρόνια μου μαζί σου ολημερίς
κι ολοζωής μα τι τα θες
τα ξαναλές, λες και δε γίνανε και χθες.
Μόνο που απόψε ήταν σαν να `σουνα εκεί και συ
μες στο ποτήρι ίσως να φταίει το κρασί
μα είχες εκείνη τη παλιά, τη ξελογιάστρα ματιά,
σγουρά μαλλιά, κορμοστασιά και μια πλανεύτρα αγκαλιά
και μου `λεγες πως όλα θα `ναι εντάξει,
θα μ’ έχεις, λέει, μη βρέξει και μη στάξει.
Και μου `στηνες ονόματα παγίδα να με πιάσεις
και τα γνωστά σου ψέματα κόντευες να χιλιάσεις.
Λόγια για λόγια κι άλλα λόγια, μια κρυφή ελπίδα
ράγισε και μ’ άφησε στο μέτωπο ρυτίδα.
Ανάθεμα, δε μ’ άφησες καρδιά για ν’ αγαπώ.
Τι άλλο να κάνω μια σε φτύνω, μια γελώ
Κι έπειτα πιάνω αριστερά, ψηλά στο στέρνο, τη καρδιά μου
τη ξεκάρφωσες, την έριξες με τα μπουκάλια γεια μου!
Πίνω ξανά μισή γουλιά απ’ το ποτήρι,
κάνω κράτει περιμένω διψασμένο μουσαφίρη.

Χίλια μπουκάλια καταγής κι απόψε θάνατε αν `ρθεις,
θα σε κεράσω με τ’ αγιάζι της αυγής.
Χίλια μπουκάλια καταγής κι αφού μας έγινες μπεκρής,
ούτε σταγόνα δε θα βρεις, θα τρελαθείς.

Να τρελαθείς, να μου χαθείς απόψε θάνατε άμα `ρθεις
ήπιες, ξεδίψασες καλά απ’ το ποτήρι της ζωής
και στο ξεφάντωμα σου απάνω το ξεδιάντροπο
ξελόγιασες και το δικό μου άνθρωπο.
Μαζί λοιπόν, μετά τα συμφωνήσατε
κι δυο μες στο μεθύσι μου τα λόγια σας μασήσατε
ο ένας μου άφησε στον ώμο ένα χάδι
και ο άλλος μου είπε για της μοίρας το υφάδι.
Δεν πολυνοιάστηκα, μάλλον κουράστηκα,
πήγα να φύγω, μα ξανακάθισα.
Έτσι κι αλλιώς, του ριζικού μου μαντευόμενα
κι ίσως πριν έρθει η αυγή αναμενόμενα.
Γι’ αυτό θα ρίξω τα μπουκάλια καταγής
μια ώρα αρχύτερα εαυτέ μου, μήπως και σοβαρευτείς
και καταφέρεις να σιγοντάρεις την αγρύπνια,
παρόλο που ήπια ως το πρωί να μείνω ξύπνια.
Μιας και η μέρα που θα `ρθει θα `ναι η λήθη του θανάτου,
θα ξεχαστεί και του καλού μου η αφεντιά του.
Πίνω λοιπόν, στερνή γουλιά και σπάω κάτω το ποτήρι.
άσπρο πάτο! Aπόψε κάνω το δικό μου χατίρι.