Δρόμοι, που μεγάλωσα μαζί σας,
και τα όνειρα στις πέτρες σας, τα έκρυψα.
Δρόμοι, που ματώθηκα με φίλους,
και σε μια αγκαλιά σας μέσα, μόνος έκλαψα.
Χαμένοι δρόμοι, όσο κι αν έψαξα να βρω, κάτι παλιό, κάτι να μου θυμίζουνε.
Χαμένοι δρόμοι, πόσα θλιμμένα μυστικά,
πόσες ζωές, πόσα τραγούδια, ψιθυρίζουνε.

Όλα μου λείπουνε, οι μυρωδιές απ’ τα παράθυρα τα ανοιγμένα,
όλα μου λείπουνε, τα γιασεμιά και τα τριαντάφυλλα τα ανθισμένα.
Τα ροζ φουστάνια κι οι κορδέλες στα μαλλιά,
και το ραδιόφωνο να παίζει, τις Κυριακές τα λαϊκά.

Μόνος, μέσα στο σύννεφο το γκρι,
ψάχνω την παιδική αυλή, μα δεν τη βρίσκω.
Μόνος, με μια σημαία Ελληνική,
την εθνική μας τη γιορτή, γιορτάζω σε μια ντίσκο.
Μόνος, βλέπω αεροπλάνα να περνούν,
και κάποιοι να χειροκροτούν, μα ο ουρανός βουρκώνει.
Μόνος, κι έτσι όπως φτάσαμε ως εδώ,
φοβάμαι αύριο τι θα δω, στου κόσμου την οθόνη.

Όλα μου λείπουνε, οι μυρωδιές απ’ τα παράθυρα τα ανοιγμένα,
όλα μου λείπουνε, τα γιασεμιά και τα τριαντάφυλλα τα ανθισμένα.
Τα ροζ φουστάνια κι οι κορδέλες στα μαλλιά,
και το ραδιόφωνο να παίζει, τις Κυριακές τα λαϊκά.