Ποια αγκαλιά σ’ έχει πάρει
κι άδικα εγώ σε ζητώ,
δεν έχει απόψε φεγγάρι
στον ξένο αυτό ουρανό.

Μοναξιά με κυκλώνει,
η καρδιά ξημερώνει
στη σιωπή και στον πόνο.

Σαν βαθειά πληγή στο κορμί, έγινες εσύ,
πληγή που πονάει, καρδιά που ξεσπάει, εσύ.

Τα μάτια μου κλείνω και πάλι
πως λείπεις δε θέλω να δω,
να είσαι απόψε με άλλη,
αρνούμαι να το φανταστώ.

Στο λευκό μου σεντόνι
η σκιά σου ξαπλώνει,
η ψυχή μου παγώνει.

Σαν βαθειά πληγή στο κορμί, έγινες εσύ,
πληγή που πονάει, καρδιά που ξεσπάει, εσύ.

Πληγή που πονάει είσαι εσύ.