Όσο τα χρόνια κι αν φύγαν της λησμονιάς,
δε με πιάνει το κρασί.
Χάραμα, λιόγερμα, νύχτα κρατώ σφιχτά
ό,τι μού ’δωσες εσύ.

Θά ’ρθω ξανά μες στα στενά
στις φτωχογειτονιές μας.
Σαν μπαγλαμά διπλοπενιές
χτυπούσαν οι καρδιές μας.

Όμορφη καστανομάτα, με το κρασί
δεν ξεχνιέται ο χωρισμός.
Κάθε ποτήρι μια στράτα, μου λέει ξανά:
μόνη λύση ο γυρισμός.

Θά ’ρθω ξανά μες στα στενά
στις φτωχογειτονιές μας.
Σαν μπαγλαμά διπλοπενιές
χτυπούσαν οι καρδιές μας.