Ηλιοβασίλεμα, συνοικισμός,
βουνό στα στήθια μου ο χωρισμός.
Κι ένα γραμμόφωνο από μακριά,
του Καζαντζίδη το παράπονο γροθιά.

Ηλιοβασίλεμα και παγωνιά,
σκιές οι άνθρωποι στη γειτονιά.
Και από σένανε ούτε φωνή.
Πού να βρω δύναμη, πού να βρω υπομονή!

Ηλιοβασίλεμα και στην καρδιά,
ο ήλιος έσβησε για μένα πια.
Απ’ όσα ζήσαμε, στιγμή δε ζει
αφού απόψε δε θα κλάψουμε μαζί.

Η νύχτα έπεσε μαύρο φτερό,
χιλιάδες άνθρωποι, μα ποιον να βρω,
να πω πως χάνομαι μαζί σου εγώ
και στο σκοτάδι, σαν σκοτάδι θα χαθώ