Σε ποιον να μιλήσω, που να πάω να τα πω
Σε ποιου ανέμου την άκρη να σκαρφαλώσω, να φύγω
Τι υπάρχει να μισήσω και τι μένει ν’ αγαπώ
Ό,τι αγκαλιάζω δυνατά, μου φαίνεται πως το πνίγω,
κι ανοίγω, κι ανοίγω χωρίς τη θέλησή μου.
Καταπίνω αντί να φτύνω φαρμάκι και αίμα.
Να βρισκα λίγο την πιο καθάρια στιγμή μου,
να με τραβήξει απ’ τη σκιά και το νιόβγαλτο ψέμα.
Βαρυγκομιά μου, τράβα και χάσου μακριά μου·
κοσμογωνιά μου, τι μου απέμεινε και τι είναι νεκρό
Μικρή θωριά μου, έτρεχες πάντα και στεκόσουν μπροστά μου,
μου έκανες νόημα να `ρθω στα σκοτεινά να σε βρω.
Κι ήμουνα εκεί κάθε στιγμή μίλα κελί μου· με τη πνοή μου
στα ψηλά ντουβάρια μέρες σου χάραζα.
Η γη μου κι η θάλασσα γίναν φωνή μου,
σημάδια στα περάσματα ποτέ δεν άλλαζα.
Βλαστημούσα την ίδια στιγμή που αγαπούσα,
και γελούσα, χιλιοκάλεστη μούσα απ’ όλα απούσα.
Περίμενα, σκεφτόμουν, δε μιλούσα,
μα σε μικρούς έταξες πανάκριβα λούσα
και μασήσαν, με τους πολλούς δυστηχήσαν·
είναι μ’ αυτές τις δυνατές φωνές εκεί έξω,
που σιγήσαν απ’ τη λάβα του φόβου λιγήσαν.
Μα εγώ μου έταξα πως θα `μαι εδώ και θ’ αντέξω.
Κάλλιο να μπλέξω, να χάσω όσα έχω,
απ’ το κελί μου να ζηλεύω ελεύθερα πουλιά·
δε προβλέπεται, αδερφέ μου, εγώ ν’ απέχω,
θα ξεδιψάσω μ’ όποιον μείνει για τη στερνή γουλιά.
Μιλιά, δε θέλω μιλιά από κανέναν.
Μ’ έχει κόψει η σιωπή απόψε στα δύο,
ένα κομμάτι μου πήγε κι εκείνο στα χαμένα,
κοιτούσα αλλού, ντρεπόμουνα να ακούσω αντίο.
Σε ποιον να μιλήσω που να πάω να τα πω
Σε ποιου ανέμου την άκρη να σκαρφαλώσω να φύγω
Τι υπάρχει να μισήσω και τι μένει ν’ αγαπώ
Ό,τι αγκαλιάζω δυνατά, μου φαίνεται πως το πνίγω,
κι ανοίγω, κι ανοίγω χωρίς τη θέλησή μου.
Καταπίνω, αντί να φτύνω φαρμάκι και αίμα.
Να `βρισκα λίγο την πιο καθάρια στιγμή μου,
να με τραβήξει απ’ τη σκιά και το νιόβγαλτο ψέμα.
Τη μοναξιά μού τη θυμίσαν οι πολλοί
κι ότι είμαι μικρός, εκείνοι που δεν ξέρω.
Τη τρέλα μου τη σιγοντάραν οι τρελοί
κι ο χρόνος μια πίκρα για όσα δε καταφέρω.
Και τώρα σε ποιον να μιλήσω, σε ποιον να τα πω
Ποιος αντέχει να πεθάνει γι’ αυτά που πιστεύει
Ποιος είδε τα χνάρια μου σ’ αυτή την ατραπό
Ποιος είδε τ’ όνειρό μας το παλιό να κυριεύει
Ποιος ήρθε να με δει στη φυλακή μου,
να με τραβήξει απ’ τη σκιά και το νιόβγαλτο ψέμα
Ποιος ήταν εκεί στη μια κι ανέγγιχτη στιγμή μου
Μεγάλο θέμα, μεγάλο θέμα...