Ανοίγει η αυλαία και ένα φως σ’ ακολουθεί όπου κι αν πας
σηκώνεις το κεφάλι προς τα εδώ δειλά κοιτάς
μαριονέτα σε χέρια που και εκείνα τρέμουν από ντροπή
και είναι χαμένο το κοινό παντού σιωπή
Το στόμα σου κρεμάει θέλει λίγο να μιλήσει κι αυτό
μπερδεύεται και αρχίζει με ένα ευχαριστώ
λάθος μεγάλο, μα δε σ’ ακούσαν ευτυχώς
ψάχνεις να πεις κάτι καλό όσο ακόμα είναι καιρός
Μα τα χέρια σε τραβάνε απ’ τα σχοινιά για να χορέψεις
κοιτάς χαζά μα είναι αρχή θα το χωνέψεις
πως δε γουστάρει ο θιασάρχης να μιλάς
κανονικά πρέπει να είσαι ασορτί στα σκηνικά
Να δίνεις γέλιο και εισιτήρια πολλά
να μη σε νοιάζει αν τα λες όλα καλά
έτσι κι αλλιώς δε θα σ’ ακούσουνε ποτέ ό,τι κι αν πεις
δίνεις παράσταση σιωπής.

Τελικά θα συνηθίσεις και εσύ με το καλό
θα σου ποτίζουνε τα φώτα και η σκηνή ρε το μυαλό
θα σου παίζει η ορχήστρα μουσική
και θα τη δεις και εσύ μεγάλος πρωταγωνιστής
Δίπλα σε κούκλες από κούτσουρο παλιό
θα καμαρώνεις πιο πολύ που είσαι φτιαγμένη από φελλό
και θα ξεχνάς ό,τι σου λεν τα αφεντικά να μη μιλάς
θα ’ σαι καλά φτιασιδωμένος φραμπαλάς.

Μετράν μονάχα τα εφέ στη σκηνή όταν βρεθείς
και μη σε νοιάζει πια καθόλου τι θα πεις
λίγο καιρό έχεις ακόμα πριν καείς και γλέντησέ το
ρίξε ότι σου έμεινε καλό και πάτησέ το
Ξέχνα και εμάς που μπορούμε και μιλάμε
οι πιο πολλοί και οι πιο καλοί τα παρατάμε
γιατί δεν παίξαμε ποτέ λόγο τιμής
σε παράσταση σιωπής.

Μάθε να χορεύεις κρεμασμένος σε σκοινιά
γιατί εκεί όταν θα παλιώσεις θα σε ρίξουν στη φωτιά
μάθε να λες το ευχαριστώ, κατάπιε το σκασμό
δεν έχεις στο παιχνίδι το δικό τους σεβασμό.
Μονάχα φράγκα και όλα τα άλλα περιττά
έτσι κι αλλιώς ανάγκη λίγοι έχουνε λέει για όλα αυτά
και όχι από σένα δεν έχεις τίποτα να πεις
δίνεις παράσταση σιωπής.