Βήμα βήμα, σκαλί σκαλί
τα λογια μου χαλί και πάνω τους βαδίζω.
Όσα μου τύχαν, μου γλυκάναν πολύ
αυτό που χρόνια δεν μπορούσα να ορίζω.
Βήμα βήμα, σκαλί σκαλί
σε μια βρωμικη και κακοφτιαγμένη σκάλα.
Λέξη με λέξη, πρωί με πρωί,
πάω γυρεύοντας για να ανταμώσω και άλλα.
Με κούραση, με αίμα, με φωτιά και χολή
το μικρόκοσμο που όλοι αποφεύγουν, έχω φτιάξει.
άλλοι το λένε ζωή, σ’ άλλους μοιάζει κελί,
εγώ απλά στο σύμπαν το έχω τάξει.
Βήμα βήμα, σκαλί σκαλί
με μια αγκαλιά αγκάθια κομμένα.
Ερχόμουν κι ευχόμουν αν περίσσεψε φιλί
από κάποιο Ιούδα μακριά από μένα.
Ρίμα με ρίμα, νότα με νότα,
δε περίμενα να νιώσεις τα πάντα σε δυο αράδες.
Ωραίο μου κρίμα ταίριασα χνώτα.
κι από όλα τ’ άφαντα βγήκαν οι ασχημάδες.
Ρήγμα με ρήγμα ψάχνω στ’ αχάλαστα
κι όλα τ’ αδιάβαστα στέκονται απείραχτα.
Φτύσε στα ωραία κι ύστερα κάλεσ’ τα.
Μάθε, όμως, πρώτα· κι ύστερα δίδαχτα.
Ποιος είσαι εσύ
Ποιος είσαι εσύ που γελάς δυνατά
μέσα απ’ του φόβου τους τις χαραμάδες
Ποιος είσαι εσύ που σε διαλέξαν τα σωστά
να πνίξεις όσους απόμειναν βραχνάδες
Ποιος είσαι εσύ, ψευτόπλαστε, που λόγια σπαταλάς
Κάποιος μου `πε πως βρίσκεσαι χρόνια στη δούλεψή τους
και πως σ’ αφήνουν στα κρυφά λιγάκι να τσιμπάς
ψίχουλα και τρίμματα που μένουν στο ταψί τους.
Ποιος είσαι που κρύβεις τα μελλούμενα
και για το τίποτα σκαρώνεις νέους ορισμούς,
που ηδονίζεσαι σαν πέφτουν τα στεκούμενα
που λειώνεις το σίδερο και φτιάχνεις χαλασμούς
Ποιος είσαι, άβουλε, του βόθρου μίλημα
που κρατιέσαι από όπου βρεις στα σκαρφαλώματα
μετρώντας το άπειρο κλέβεις στο ζύγισμα
και εξαφανίζεσαι στα φανερώματα
Όποιος και να `σαι, ψάξε για σένα τα δισκοπότηρα
σε στράτες αιμόστρωτες και ευκολοανέβατες.
Μα πριν το τέλειωμα θα `ρθουν χειρότερα,
γι’ αυτό έχω κάπου στιγμές μου αλέκιαστες.