Σε δυο γέρικα μάτια το καημό πάνω διαβάζω
κι όλα αυτά που βλέπω πάνω τους με κάνουν να τρομάζω.
Βλέπω τόσο πόνο ή μήπως είναι τύψεις
Ή ένα θαμμένο μυστικό που ορκίστηκες να κρύψεις
Πες μου σε παρακαλώ, συμπέρασμα δε βγάζω,
ν’ ακούσω αλήθεια θέλω εγώ, ιστορία δε διαβάζω.
Τα ψέματα σιχάθηκα ν’ ακούω μ’ αγωνία
τα λίγα χρόνια που έκατσα απάνω στα θρανία.
Μου μάθανε πως ήρωες η χώρα ήταν γεμάτη,
πως όλοι ήταν καλοί και δεν υπήρχαν σκάρτοι,
κι αυτοί μετά τον πόλεμο εδώ που βασιλέψαν
όλοι τους ήταν καλοί, ποτέ τους δε μας κλέψαν,
και πως για την Ελλάδα μας όλοι κουραστήκαν.
Κι εγώ αναρωτιόμουνα οι προδότες που χαθήκαν
και το λαό ποιος έστελνε μες στα νησιά εξορία
και τα παιδιά ποιος έδερνε σε κάθε τους πορεία,
τα τανκς ποιος τα κατέβαζε και σκόρπιζε τον τρόμο,
την Κύπρο ποιος την πούλησε και σκότωσε τον κόσμο,
ποιος να `ναι ο υπεύθυνος του μεγάλου χρέους
και ποιος ένα μας έκανε με βλάκες Ευρωπαίους.
Και τότε σ’ είδα δίπλα μου άλλο να μην αντέχεις,
με δάκρυα μου μίλησες γι’ αυτά που μέσα σου έχεις.
Δυο λέξεις, μου `πες, θα σου πω για να ησυχάσω:
«τις μαύρε τις κουκούλες τους ποτέ δε θα ξεχάσω».

Σκούπισε τα δάκρυα, παππού, δε τα αξίζουν,
και όλα αυτά που μέσα σου καιρό σε βασανίζουν,
μοιράσου τα με μένα, είναι τιμή μου,
το πρώτο μάθημα που είχ’ ανάγκη στη ζωή μου,
είναι γεμάτο αλήθεια, γεμάτο πόνο,
παράξενο πως άντεξες ακέραιος στο χρόνο.
Και μη σου κάνει εντύπωση, άκου με και μένα,
βλέπεις, όλα γύρω μου αλλιώς είναι φτιαγμένα.
Οι τύψεις κι η ντροπή ωραία καλυμμένα
σε καθεμιά ψυχή βαθιά είναι θαμμένα.
«Ξεχάστε τα παλιά», είναι η συμβουλή τους,
και όλα είν’ ωραία κι όλοι πάντα τη βολή τους.
Μα μόνο ο Θεός μπορεί να συγχωρέσει,
έτσι είναι ευτυχώς κι όποιου αρέσει.
Γι’ αυτό και σου υπόσχομαι πως ό,τι κι αν περάσω,
αυτά που τώρα ζω, δε θα ξεχάσω.