Κάθε χρόνο θυμάμαι τέτοια εποχή,
την καρδιά μου να πνίγει μια ενοχή.
Σα να με τιμωρά ο χρόνος και γοργά κυλάει
και στα Χριστούγεννα για μένα πάλι σταματάει.
Ήρθε η ώρα, βλέπεις για άλλη μια φορά
στον εαυτό μου ξανά να δώσω αναφορά,
για όλα αυτά που πρόλαβα ή ξέχασα να κάνω,
αν το σκοπό που `χα βάλει άρχισα να φτάνω.
Και τότε η σύγκριση αρχίζει να με τρομάζει,
ξανά το ίδιο δράμα μπροστά μου φαντάζει.
Μια χρονιά όλο μίσος, πολέμους και αίμα,
μια χρονιά που η ζωή μοιάζει με ψέμα,
μια χρονιά που κατάφερε να μας γεράσει,
μια χρονιά που όλοι εύχονται να περάσει,
μια χρονιά που δυνάμωσε όσα τώρα πιστεύω,
κι έπαψα τον εαυτό μου να κοροϊδεύω.
Έπαψα, που λες, να πιστεύω σ’ αυτά
που τόσα χρόνια μέσα μου είχα ζωντανά.
Σε παλιές ιστορίες που γι’ αγάπη μιλούσαν
και που πολλές γενιές ζωντανές κρατούσαν.
Τώρα τα μηνύματα έχουν άλλο σκοπό,
τραβάνε όλα το δρόμο τον εμπορικό.
Τώρα ο κόσμος μιλάει για δώρα και παιχνίδια,
στο δέντρο τους κρεμάνε λεφτά για στολίδια.
Ένα δώρο ακριβό σβήνει το κάθε τους λάθος,
ο τζόγος έχει γίνει το μόνο τους πάθος.
Γιορτές γι’ αυτούς που αγαπούν το ξενύχτι,
γι’ αυτούς που ζουν συνέχεια μες στο δίχτυ.
Την άλλη πλευρά κανένας δε κοιτάει,
για τους ανθρώπους αυτούς κανένας δε μιλάει.
Σ’ αυτούς που η αγάπη μόνο έχει απομείνει,
που χρόνια ξεχασμένοι απ’ το θεό έχουν μείνει,
σ’ αυτούς νομίζω, Χριστέ μου, κάτι πως χρωστάς,
τις ελπίδες, τα όνειρά τους μη τα ξεχνάς.
Στη γέννησή σου ελπίζουν για κάτι καλό
κι αν σου έχει ξεφύγει, άκου τι θα πω·
μια εικόνα στο μυαλό μου μένει καρφωμένη,
για μια φαμίλια τόσο ταλαιπωρημένη.
Σ’ ένα σπίτι μικρό, νύχτα Χριστουγέννων,
στολισμένο ένα δωμάτιο με φτερά αγγέλων.
Στο φτωχικό τραπέζι κεριά αναμμένα
και του μικρού παιδιού τα μάτια δακρυσμένα.
Όλοι μαζί τραγουδάνε την Άγια Νύχτα,
μα συ Χριστέ τους ξέχασες κι αυτή τη νύχτα.
Γι’ αυτό τα Χριστούγεννα μόνος περνάω,
παρέα με το γιο μου και δε τραγουδάω.
Κι εύχομαι για όλους να `ναι ευτυχισμένα,
να πάψω να βλέπω μάτια δακρυσμένα.