Στου hip hop την ολόμαυρη ράχη
περπατώντας η δόξα μονάχη
μελετά τα λαμπρά παλληκάρια
και στη κόμη στεφάνι φορεί,
μα τραβιέται, δε θέλει να μπλέξει
με τη χάση και τη φέξη.
Τα ποντίκια εδώ μιμούνται λιοντάρια
κι ενώ γελάει, δεν μπορεί να χαρεί.
Κάπως έτσι και πιο μεγάλο το χάλι
η δόξα φτύνει γι’ άλλη μια φορά τον κόρφο της πάλι
που θ’ ανταμώσει λόγια πολλά, ψέμα και μούρη
κι ότι στη φέξη δε θα της πιάνει το γούρι.
Δεύτερο μέρος στην παράσταση σιωπής
και τα καινούρια σκηνικά θα `ναι περίσσιας ντροπής
θα επιτρέπεται όπως πριν αν θέλεις να την δεις
(κι εσύ μεγάλος πρωταγωνιστής)
δίπλα σε κούκλες από κούτσουρο παλιό
αν νιώθεις άβολα άστο να πάει στο καλό.
Τζάμπα θα πάνε, η ζωή αν σε προφτάσει,
όσα ονειρεύεσαι για φέξη κι όσα φύγαν με τη χάση.
Δε μου χρωστάς, δε σου χρωστάω
μη μου ζητάς, δε σου ζητάω.
Αυτά που φύγαν μάλλον όλα τα ζήσαμε χώρια
και όσα θα `ρθουν ξέχωρα θα `ναι και πάλι τα ζόρια
Κάπου εδώ στην ολόμαυρη ράχη
αν δεν αντέχεις, να βλέπεις τη δόξα μονάχη
(ρίξε ότι σου `μεινε καλό και πάτησε το)
δεύτερο χέρι το hip hop πλύντο καλά και φόρεσε το.
Στου hip hop την ολόμαυρη ράχη
κάποιοι ζήσαν τη χάση μονάχοι
να μελετάει λαμπρά παλληκάρια
και τη φέξη που είναι να `ρθει.
Τα κατορθώματά σου δόξα, πρις ξεπέσεις,
τα είχα προλάβει γελασμένος πως θ’ αντέξεις
όμως, το χρόνο με τα μάγια σου δε κοίταξες να δέσεις
κι έτσι φοβάσαι πως στη φέξη δε θ’ αρέσεις.
Δε θα `ναι όπως παλιά που με τη χάση είχες στοιχειώσει
παλληκάρια που η μιλιά τους το φόβο είχε ανταμώσει
τώρα σε σκιάζει ό,τι στα μάτια σου μπροστά αλλάζει,
το λαμπρό, μαύρο κι άραχνο σου μοιάζει.
Αδικοχαμένα τα μέχρι χθες δανεισμένα
και ριζωμένα τα πολυταξιδεμένα
για μένα θα `ναι όλα ωραία όπως και να `χει
έχω φυτέψει μια ευχή στην ολόμαυρη ράχη.