Τριάντα χρόνια και κάθε ψέμα μια ανάσα
μέχρι να πάρω επιτέλους χαμπάρι τη φάρσα
που μού `χες στήσει γλυκιά ζωή καλή μου
θα `πρεπε να `σουν λίγο πιο ευγενική μαζί μου.
Μα εσύ ήσουν σκύλα δεν είχες χιούμορ καθόλου
γι’ αυτό κυλήσαμε και οι δυο κατά διαόλου
τι να μου πούνε οι κλεμμένες στιγμές που έριχνες μπροστά μου
εγώ έχω φτύσει από νωρίς μέσα στα μούτρα τη χαρά μου.
Και ψάχνω γαλήνη μονάχα στο ουρλιαχτό μου
κι ένα καινούριο φόβο για παρέα στο όνειρό μου
τώρα που είμαι πως βρέθηκα να τραγουδώ
γιατί κρατάω λεφτά τι δουλειά έχω εδω.
Ποιοί είναι όλοι αυτοί τριγύρω μου με κάτι πάλι μου μοιάζουν
είναι μικροί που λέν πολλά και με τρομάζουν
ποιος μου μάζεψε όλα αυτά και στην ψυχή μου τα `χει κρύψει
και δεν ξέρω τι έχω χάσει και τι θα μου λείψει.
Γιατί μου έκλεψες ό,τι είχα πάρει από το δρόμο
γιατί τρελαίνομαι και βρίζω όλο τον κόσμο
γιατί τιμώρησες τα χέρια μου να βγάζουν όσα έχω στην ψυχή μου
τραβήξου δε σε θέλω άλλο μαζί μου.

Μα θά `ναι τότε αλήθεια το κρίμα στο λαιμό μου
και μαζί σου θα γιορτάσω το χαμό μου
θα πάνε τσάμπα οι φορές που έκανα δώρο την καρδιά μου
το αντριλίκι το βαρύ που είχα για χρόνια φορεσιά μου.
Τα λόγια τα μεγάλα μου κι αυτά πάνε χαμένα
και θα ζήσω όλα εκείνα που δε γούσταρα για μένα
θα ψάχνω γιατί σιχαίνομαι το φως της μέρας
γιατί ακόμα δε μου μοιάζω για πατέρας.
Γιατί επιμένω μια αγάπη να ζητάω πιο φτηνή
γιατί τα μάτια μου θα κλείνω στη σκηνή
και θα φοβάμαι να αντικρίσω ένα λευκό χαρτί
μα γιατί τα σκέφτομαι όλα αυτά ακόμα γιατί.
Αφού τώρα ξεγυμνώθηκες τελείως μπροστά μου
κι είσαι χορτάτη από στιγμές και όνειρά μου
πήρες και λάθη ήπιες παρέα μου τα πάθη
ήθελα λίγο ουρανό και μ’ έκανες αγκάθι.

Σ’ ευχαριστώ τον πόνο έμαθα κοντά σου
χωρίς να θες γέμισε αίμα η αγκαλιά σου
την πατήσαμε κι οι δυο τι ωραία φάρσα
τώρα σειρά μου να σου κλέψω μια ανάσα.

Ζωή μου βγήκες φάρσα, την πάτησα και `γω
την πιο ζεστή μου ανάσα στην έκανα φευγιό.
Ψέμα σου κάνω πάσα γλέντησε το χαμό μου
κι αν θα κρατήσει η φάρσα το κρίμα στο λαιμό μου.