Μικρό σκατοανθρωπάκι που συνέχεια μιλάς
πάνω σε ένα σκοινί τεντωμένο περπατάς
κοιτάζεις στο κενό από θέση εξουσίας
μα δεν έχει κάτω δίχτυ ασφαλείας.

Υπάρχουνε στιγμές που σε φέρνουν σε απόγνωση
που σου θυμίζουν την παλιά σου απομόνωση
εκείνα όλα τα χρόνια που δεν έπαιρνες χαμπάρι
χωρίς να ψάξεις το γιατί και που να πάρει.
Δε θέλω να γυρίσω σε όλα εκείνα πάλι πίσω
γιατί εγώ άργησα πολύ για να με πείσω
ότι πρέπει τελικά να συνυπάρχω με τους άλλους
σ’ ένα στημένο σύνολο άπειρου κάλους.
Που οι νομοθέτες ευσυνείδητα για εμάς δουλεύουν
κι αυτοί οι εκλεκτοί που κυβερνούν ποτέ δε κλέβουν
και με μια δικαιοσύνη που λες τόσο τυφλή
να μου έχει χτίσει από τώρα ένα κελί.
Με διακόσμηση τεκμήρια και φόρους
να συνηθίζω στην ιδέα μιας αντίστασης με όρους
και την εύνοια μιας δήθεν κοινωνίας
ξαναβουτάω στο κενό χωρίς δίχτυ ασφαλείας.

Δε ζητώ την εύνοια μιας δήθεν κοινωνίας.
Βουτάω στο κενό χωρίς δίχτυ ασφαλείας.
Και νιώθω ελεύθερος ακόμα χάριν της ιστορίας.
Βουτάω στο κενό χωρίς δίχτυ ασφαλείας.

Περνάει ο καιρός και για να δούμε λοιπόν...

Τέσσερα χρόνια θέλει ακόμα ο αιώνας για να αλλάξει
και όλοι εκείνοι οι δειλοί νιώθουνε πάλι τώρα εντάξει
γιατί νίκησαν τη φτώχεια και τα όνειρά της
γιατί κλέψαν τη ζωή και τη χαρά της.
Και καμαρώνουν όλοι οι υποτελείς απ’ τα γραφεία
κάνοντας πλάνα για νέα εκτροφεία
όπου όλοι οι πολίτες που δε θα πληρούν τους όρους
θα μαζεύονται εκεί να μαθαίνουνε τους νόμους.
Από γνώστες, ειδικούς και θηριοδαμαστές
ή από βασανισμένους που έγιναν εκτελεστές
γιατί ξέχασαν πάλι και βολεύτηκαν καλά
γνωστό το είδος και τα δρώμενα πολλά.
Όσων τυλίξαν με εξουσία τον πόνο από το χθες.
Ε, απ’ αυτούς εγώ δε θέλω συμβουλές
και νιώθω ελεύθερος χάριν της ιστορίας
βουτώντας στο κενό χωρίς δίχτυ ασφαλείας.

Σας τα’ λεγα εγώ;

Μα απ’ αστυνόμευση δεν παίρνει χαμπάρι η ψυχή μου
και ένα κελί δε φτάνει να κρατήσει την οργή μου
αφού τα λόγια φεύγουν ταξιδεύουν στον αέρα
ώσπου να βρούνε καταφύγιο πιο πέρα.
Και τότε δυναμώνουν οι φωνές
γίνονται πιο ενοχλητικές
και χαλάνε τη βολή σας, σας τρομάζουν
ξυπνάνε τύψεις και είναι σαν να σας δικάζουν.
Και εδώ τώρα να δω πόσο μετράει η εξουσία
η εντολή του νόμου κι η τόση αναισθησία
εδώ δεν έχει περιφρούρησης σκυλιά
να σου βγάλουν το κεφάλι απ’ τη θηλιά.
Εδώ είσαι μόνο με εκείνους που πονάνε
σε τραβάνε από το χέρι και σε πάνε
για να νιώσεις το κενό από θέση εξουσίας
βουτώντας τώρα εσύ χωρίς δίχτυ ασφαλείας.

Μικρό σκατοανθρωπάκι αφού άκουσες κι αυτά
θα σε σπρώξω δυνατά.
Και θα είναι ωραία να σε βλέπω να πέφτεις στο κενό.)
Και είναι σειρά μου να γελώ!