Έκλεψα τις λέξεις, του Σεπτέμβρη ποιητές
ψιθυρίσματα, υποσχέσεις,
ταξίδια δίχως τέλος και τα χρώματα
Μη με ρωτάτε, ο καθένας ό,τι θέλει ακούει
και τ’ άλλα τα ξεχνά.

Όταν άφησα το σπίτι μου,
πιο μικρός κι από παιδί
ο ληστής και ο παλιάτσος
στο ταμπούρλο μου ανέμιζαν τραγούδια

Κουρέληδες οι καημοί μου
μα τα πρόσωπα γύρω μου φωτεινά
μου θύμιζαν όσα αγαπώ ξανά

Λάι λα λάι...

Μοναχός πήρα τους δρόμους
κι έψαχνα δουλειά και πού να γείρω
σαν τις πόρνες της εβδόμης λεωφόρου
Μα δεν πειράζει, δεν πειράζει
γιατί έχασα κι έμαθα πολλά

Λάι λα λάι...

Με τα ρούχα μου μαζεύω
και τα λάθη μου μαζί
πάω εκεί στο σπίτι που ο αέρας δεν πληγώνει,
με οδηγεί

Με προσπέρασαν τα χρόνια
δίχως νύχτες γιορτινές
μεγάλωσα μα ίσως
να είμαι κι απ’ το αύριο πιο νέος
στ’ αλήθεια τι παράξενη εποχή
σαν πυγμάχος ν’ αγωνίζομαι απάνω στο σχοινί
ζητώντας χάμω, ό,τι δεν είχα βρει.

Λάι λα λάι...