Ήθελα να σου πω
Το τραγούδι του τυφλού ποιητή
της Βαβυλώνας
Γεμάτο παραμύθια
Σαν την παλιά διαθήκη
Πριν απ’ τους εβδομήντα
Για τα ελάφια που γυρεύανε νερό
Στο βενζινάδικο
Και τον Χριστό που δούλευε μικρός
Σε συνεργείο αυτοκινήτων

Τότε ένα γράμμα γεμάτα κατάγματα
ήρθε από πολύ μακριά
και μας παράγγειλε να κλείσουμε τις πόρτες

Γυρέψαμε τα ονόματα των σκοτωμένων
Και μας έφεραν ένα φάκελο
Μ’ ένα όνομα διπλωμένο στα τέσσερα
Πιάνω απόψε να γράψω
ειδήσεις σε τούτο τον τόπο
Ταξιδεύουν αργά αλλά σίγουρα

Ήθελα να σου πω
Το τραγούδι του τυφλού ποιητή της Βαβυλώνας

Τούτη η σιωπή μέσα στους τέσσερις τοίχους
Ήτανε από νωρίς
Προορισμένη να γίνει τραγούδι
Τραγούδι βαθύ και σκοτεινό
Σαν το αμίλητο νερό
Και σαν την τσέπη της ποδιάς
Της μάνας μου
Να δώσει καθενός το μερτικό του
Να απλωθεί να απλωθεί
Σαν το μεγάλο μήνυμα των γερανών
Στους δρόμους τις πλατείες
Στις αίθουσες αναμονής των τραίνων
Τραγούδι σαν την λειτουργία
Των Βαγιών
Τραγούδι του ψωμιού και του νερού
Τραγούδι των ανθρώπων
Το τραγούδι μου
Τραγούδι βαθύ και σκοτεινό

Οι μεγάλοι κουβαλούν πάντα μέσα τους
Το παιδί που υπήρξαν στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο
Το κορίτσι που δεν πρόφτασαν να φιλήσουν
Το πρώτο χνούδι στο πάνω χείλη τους
Τους «Βαρβάρους» του Καβάφη
Και μια παλιά φυματίωση
Εμείς κουβαλάμε τους μεγάλους
Εμείς απλούστατα, κουβαλάμε τους μεγάλους