| |
epinephrinios
25-09-2019 04:48 | ::rock.:: | Μπούρμπουρ Λίθρας
24-12-2014 10:49 | I.
Μέρες αργές, και πιο αργές του Οκτωβρίου
αυτές οι μέρες που περνούν· επιβιώνω
μετά τον έρωτα, την ποίηση, τον πόνο,
με λίγες μόνο αμυχές προτέρου βίου.
Κυλούν οι ώρες σ' ένα πέλαγος Κυρίου,
χάρτινοι κόσμοι κυματίζουν, επανδρώνω
παλιά απόρρητα γραμμένα σ' άλλο χρόνο,
κάτι κρυφούς εορτασμούς εργαστηρίου,
κι αύτανδρος μέσα μου βυθίζομαι. Πατέρα
άλλον δεν είδα να με θέλει πο κοντά του
απ' τον απρόσιτο προσήγορο αιθέρα·
κι όλα που κράτησα πατρώα και μητρώα,
όσα μιλούσαν κι όσα σώπασαν αθρόα,
καίνε στον ύπνο μια παράσταση θανάτου.
ΙΙ.
Τα σεραφείμ, τα χερουβείμ, οι μαύρες σκέψεις,
μέσα στο λίγο που κοιμάμαι συγυρίζουν·
βάζουν παράθυρα της νύχτας, ευμενίζουν
κλεισμένες πόρτες - περιμένουν επισκέψεις.
Κι ας διαφωνώ με τόση πένθιμη σοφία,
φιλοτεχνώ πειθήνια σε κάποιο βάζο
λουλούδια της γεντιανής κι επισκευάζω
ημερολόγια, αισθήματα, λοφία.
Λέω, θ' ανοίξει σαν αυλαία τ' όνειρό μου,
και θα παιχτεί ξανά ο πρώτος εαυτός μου,
θ' αποδοθεί επακριβώς και θα τελειώσει·
κι αυτό το άθλιο παράπηγμα του τρόμου,
αυτό το θέατρο του ειπωμένου κόσμου,
με μια πνοή βρεγμένου δρόμου θα παλιώσει.
ΙΙΙ.
Κάποτε θα 'φτασα ψηλα στην ομορφιά·
ακόμη βλέπω το κενό να κατεβάζει
πυρακτωμένο φως, κι ο ύπνος αποστάζει
πυρήνες κόσμου γαληνεύοντας βαθιά.
Μα τόσος κόπος, τόσος θάνατος, παρείλκε:
έτσι κι αλλιώς ο τόπος θα 'πιανε τραγούδι,
μόλις αμίλητος στα χείλη σαν το χνούδι,
κι αρκούσε λίγος Σολωμός ή λίγος Ρίλκε.
Ό,τι ευτύχησα να πάθω περιττεύει,
ό,τι καρπώθηκα νωρίς με καταργεί·
ένα απόγευμα ζωής να με μαγεύει,
μια καλοσύνη της ακάλεστης κι αργή,
και το τραγούδι ανεπίδοτο θ' ανέβει
μέσα σε νάρκη φθινοπώρου και σιγή.
ΙV.
Ο ουρανός δεν έχει άλλες ιστορίες,
άλλο σκοτάδι, φως κρυφό που δεν ειπώθη,
άλλη ψυχή να του χαλάμε για να κλώθει
πολέμους, έρωτες, λαμπρές εκεχειρίες.
Όμως απόψε που είχε θέατρο να φύγει,
πορφύρας άπλωμα για την υπόκλισή του,
με πυρπολεί το φως με δάφνες του απροσίτου,
όλα ισχύουν και μια δόξα τα τυλίγει.
Όλα πυργώνουν, πάλι πέφτουν, και βραδιάζει
στα χρονικά του έρωτα και του θανάτου,
σκόνη και σκύβαλα, συντρίμματα και χνώτα·
ένα μικρό παιδί μες στα σκεπάσματά του
ανοίγει πάλι λίγο κόσμο και διαβάζει
πριν κοιμηθεί σ' ένα παράπονο από φώτα.
V.
- Αλλοτε θα 'παιρνες αργόπλοα τα χρόνια
όπως ανέβαιναν του ύπνου το ποτάμι·
θαμποί παράδεισοι θα 'φεγγαν απ' το τζάμι,
όχθες με λίκνισμα του θέρους και τριζόνια.
Τώρα στο βύθισμα του υπνοδότη νόμου
ακούς τη φρίκη των βωμών, όλους τους κρότους
του σαρκασμού, και στην αργή καρδιά του σκότους
μετρά τις μέρες η κραυγή του υλοτόμου.
- Αλλοτε, τώρα, χρόνια μπρος και χρόνια πίσω,
ασκώ μια μάταιη χημεία· τις εικόνες
τις εμφανίζει ο ουρανός - και ποιόν θα πείσω·
όταν κοιμάμαι κι ονειρεύεσαι αιώνες,
πρώτο μου πρόσωπο κομμένο στους αγκώνες,
μαντεύω λίγο ουρανό για ν' αγαπήσω.
VΙ.
Φτάνοντας, στάθηκε πριν μπει· από τις γρίλιες
το ξεχασμένο φως σκορπούσε θαλπωρή
έξω στο δρόμο που ξημέρωνε· μπορεί
σαν από πλήκτρα τ' ουρανού ν' άκουσε τρίλιες,
και σαν το θρόισμα ομήγυρης που χίλιες
και μία νύχτες γιόρτασε κι αποχωρεί·
κι ίσως φαντάστηκε να σβήνουν οι χοροί,
οι τελευταίες - σ' ένα βύθισμα - καντρίλιες.
Κάποιο σκοτάδι του σπιτιού τους είχε πάρει,
σε κάποιο γύρισμα καιρού είχαν χαθεί·
γιατί ανοίγοντας την πόρτα, στο βαθύ
που πήρε η ημέρα να χαράζει κεχριμπάρι,
είδε μεμιάς όπως αστράφτει ένα σπαθί
τη δόξα όλη να 'χει φύγει και τη χάρη.
VΙΙ.
Ένα συναίσθημα αργό, καθώς τελειώνει
κάτι που άρχισε - δεν ξέρω πόσα χρόνια·
κι είναι νωρίς ακόμη· νύχτες με τριζόνια
θα 'ρθουν πολλές, και πάντα η μνήμη θ' αλλοιώνει.
Είναι πολύ νωρίς, κι η μνήμη που αραδιάζει
θαμπές μορφές απ' το βιβλίο των νεκρών,
αποτραβιέται, σαν σε γύρισμα νερών,
μ' ένα συναίσθημα αργό καθώς βραδιάζει.
Να 'ναι το σχήμα της θλιμμένης εποχής,
να 'ναι το σπίτι στη βροχή που σαν θαλάμη
μαζεύει φόβο, κι ο βυθός μιας ενοχής;
Κλείνω στο χέρι μου μια παιδική παλάμη,
και απαλά μέσα στον ύπνο της ψυχής
με νανουρίζει χαμηλόφωνο ποτάμι.
VΙΙΙ.
Κάποτε γίνεται ο φόβος του θανάτου
ύπνος βαθύς και τον σκεπάζει ο Τειρεσίας·
σαν νυχτοφύλακας σε ώρα υπηρεσίας
που αποκοιμήθηκε στην άγρυπνη σκιά του.
Γι' αυτό προσφεύγουμε στη λύπη των ονείρων
μ' ένα υπόλοιπο ντροπής κι αθανασίας,
κι ο μελανόπτερος επάνω μας σωσίας
άλλοτε σκύβει λυρικός κι άλλωτε είρων.
Κι όταν βραδιάζει σαν αθώωση του ασώτου,
κι ο ουρανός μετεωρίζεται και παίρνει
όλο το μέσα της ζωής για να νυχτώσει,
είναι επόμενο να στρέφουμε με τόση
πνοή στη μαντική του δύναμη, ωσότου
ο σπαραγμός του την καινούρια μέρα σπέρνει.
ΙΧ.
Ξέρω πως θα 'ρθει και δεν θα' μαι όπως είμαι,
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου·
μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου,
εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι.
Δεν θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει,
δεν θα ρωτήσω αναιδώς, που το κεντρί σου;
γονιός δεν θα 'ναι να μου πει, σήκω και ντύσου
καιρός να ζήσουμε, παιδί μου, ξημερώνει.
Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου,
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη,
θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου·
δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει,
δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου.
Χ.
Πολλά τα θραύσματα κι ανεύρετα· οι πόνοι
δεν έχουν τίποτε να πουν για την πληγή·
κάποιο σκοτάδι σου θα είχε διαρραγεί,
για να θυμάσαι τέτοιο φως να σε σηκώνει.
Και πριν τα λόγια της αγάπης γίνουν σκόνη,
πως μεσιτεύουν οι σιωπές κι αυτομολείς
στον ουρανό, που καθρεφτίζεται πολύς,
και στον αιθέρα που παρήγορα νυχτώνει.
Κοιτάς, κι αμίλητος ο έναστρος καθρέφτης,
πέρα στη νύχτα, τόσο απέραντα παρών,
σε υποδέχεται βαθαίνοντας, και πέφτεις,
ο αφανής των κοσμημένων ημερών,
με τη βαρύτητα της πρώτης απορίας,
εδώ παράμερος, εκεί ψηλά παριάς.
ΧΙ.
Σου γράφω μέσ' από παράθυρα κλειστά,
εγώ που γιόρτασα πολύ με τους απέξω·
κι ένα που έστειλες απόψε για να παίξω
αγάπης φάντασμα, τι κόσμο συνιστά;
Σου γράφω ξέροντας, τα λόγια λιγοστά,
κλεισμένα βλέφαρα, σβησμένα μάτια - έξω
βραδιάζει δίχως αυτουργούς· σε τι να φταίξω,
ένας σωρός θλιμμένη σάρκα και οστά;
Μαντεύω πάνω μου το σχήμα τ' ουρανού,
και στο δωμάτιο πλανάται κάποιος πόνος:
είναι δικός μου, είναι μήπως αλλουνού;
Πριν κοιμηθώ σε συλλαβίζω επιμόνως,
Αγνή, Νάστια, Καρένινα, μαντάμ Αρνού.
Ποτέ δεν έμαθα να ζω τελείως μόνος.
ΧΙΙ.
Επικρατούσε μια θλιμμένη ποικιλία,
εκεί που έδυε το φως των ουρανών,
κι όπως στα νύχια σου περνούσες το μανόν,
ακολουθούσα μια κρυφή συνομιλία.
Θα μας αρκούσε μια γιορτή στη Σικελία,
ή μια παρέλαση εφίππων Ουκρανών·
μ' όλο το άφωνο βάρος των αδρανών
μελών μας πέφταμε νωρίς στην υπνηλία.
Αχαρος πίνακας ασήμαντου ζωγράφου·
να μας τιμούσε ο Μπονάρ ή ο Βερμέρ,
να μη μας έπνιγε η πρόνοια του τάφου.
Να 'ταν κι η θάλασσα η πικροκυματούσα,
να λικνιζόμαστε στους τόνους του La Mer,
κι από τα νύχια ως την κορφή να σε φιλούσα.
ΧΙΙΙ.
Οι αφανείς ημέρες, πρόθυμα ωραίες,
πόσο πιο δύσκολες στη μνήμη από τις άλλες,
που τις ακούει το μυαλό να σκάβουν σκάλες,
κι επαγρυπνούν μέσα στον ύπνο σαν κεραίες.
Κι όμως αυτές αφήνουν φως, στις πιο ακραίες
σιωπές του σώματος αργές όπως οι στάλες·
μέρες που πέρασαν αθόρυβα μεγάλες,
τόσο κοινές που δεν θα γίνουν αγοραίες.
Κι όταν ο νους κρυφά τις παίρνει και τις πλάθει,
όπως την ψίχα με τις άκρες των δαχτύλων,
σκέφτεται κάποτε πως ίσως με τα πάθη
που περισσεύουν, όταν θα 'χουν φύγει όλοι,
πάνω στην τράπεζα των ξένων και των φίλων,
βρεθούν μιας τέχνης του εφήμερης οι βόλοι.
ΧΙV.
Κι ο ουρανός προς τι τον άρρωστο καιρό,
στην τόση ένδεια του τώρα και του πέραν;
Πήγαν στον άνεμο προσκυνητές και φέραν
εικόνες κόσμου, κι ούτε μια σταλιά νερό.
Κι αυτός ο κόπος της ζωής που καρτερώ,
κι η τόση πρόγνωση εκείνων που δεν ξέραν;
Όσα ποιούμε κατ' εικόνα ημετέραν
και θα μιλούσαν, μια φορά κι έναν καιρό;
Ο μέγας θόλος ένα βύθισμα θανάτου,
ήλιοι, πλανήτες, νεφελώματα που σβήσαν,
και γαλαξίες μακρινοί τα όνειρά του.
Δεν λέω πέθανε, λέω αποκοιμήθη,
μέσα στο έναστρο στερνό του παραμύθι,
κι όλα τα πράγματα θα μείνουν όπως ήσαν.
ΧV.
Αυτό το δέντρο κι ο κρυφός κορυδαλλός του
κάτι πρεσβεύουν, προ καιρού συμφωνημένο·
μα εδώ που κάθομαι αιώνες, δεν προσμένω
κανένα μύνημα φυγής ή κάποιου νόστου.
Ξέρω, δεν είναι λειτουργοί μεγάλου αγνώστου,
να προφητεύουν το κυρίως δεδομένο·
θάλλουν ανάμεσα στο ίδιο και στο ξένο,
εκεί που ο κόσμος επαφίεται στο φως του.
Μα εδώ στο δέντρο που μου δίνει τη σκιά του,
ο χρόνος όλος σαν παράδεισος απλώνει,
σε μια παράξενη αναίρεση θανάτου·
πέλαγος, ψίθυροι, πλαγιές, αγέρας, κλώνοι,
επαληθεύουν, κι επιτέλους ανταμώνει
ο προ αιώνων μελωδός τη δέσποινά του.
| Shinobi
22-12-2012 23:03 | κοματάρα αλλά κλεμένη η μελωδία | john206gt
23-04-2012 10:31 | Οποιος μπορει ας ριξει μια ματια και στο ποιημα. Ειναι φοβερος ο Καψαλης. Διαβαζα ολο το ποιημα και στο μυαλο μου το ακουγα σαν τραγουδισμενο με τη μουσικη των Διαφανων Κρινων. Στη Δευτερα Παρουσια, που συμφωνα με τη θρησκεια θα αναστηθουν οι νεκροι, θα ακουστει η φραση "Που ειναι θανατε το κεντρι σου; Που ειναι Αδη η νικη σου;" | tim poulis
18-11-2011 09:45 | ααααααααααααααααααααααα..........τραγουδαρα ::rock.:: | Άνθος
06-11-2009 07:42 | το "δεν θα ρωτήσω που το κεντρί σου"είναι παρμένο από την εκκλησιαστική φρασεολογία. ου σου θάνατε το κέντρον;=πού είναι θάνατε το κεντρί σου; | DIAFANA TRELOS..
11-09-2008 08:00 | δεν εχω λογια..πραγματικα... ::theos.:: | anthrakoryxos
09-06-2008 11:18 | Το τραγούδι:
http://www.youtube.com/watch?v=FKKeNaZXbNk
Όλοι οι στίχοι:
http://demek.pblogs.gr/2007/08/dionyshs-kapsalhs-meres-argias.html | pieros27
15-03-2008 15:23 | "εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι"
pote den ksereis pote tha pethaneis, min kaneis avaivea sxedia gia to mellon...
mporei tin kalyteri stigmi tis zwis su na pethaneis....
theiko
anatrixiazw opote to akouw | Αφιερωμένο από Igra - P
για P - Pafo
26-12-2007 06:24 | My friend eisai foveros tipos, katapliktiko paidi k xaraktiras.. Na se kala.. ekama polla gia sena, edektika se me to kalitero palto mu.. kai pote en ezitisa tpt gia antalagma.. alla en ektimas tpt!! | danny 90
08-09-2007 17:09 | auto to tragoudi me anatrixiazei alla panta me porwnei otan to akouw!!!Apisteutoi stixoi kai apisteuto sugkrotima!!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | little sunshine..
24-07-2007 16:24 | apistefto tragoudi..tha rthei tin ora p sparasete to fos m ki ekliparo fanatika ligi galini.. | *Νίνα*
09-07-2007 06:18 | ::up.:: | Ti σημασία έχει?
28-04-2007 10:24 | Ό,τι και να πω είναι λίγο... | Αφιερωμένο από georgia - lemeso
για 4arak! - lemeso
15-04-2007 12:09 | to tragoudi en apexto!!!!!! ::up.:: ::laugh.:: | Αφιερωμένο από sweetbitch - sweetbitch
για ΣΤΕΦΑΝΟ - ΣΤΕΦΑΝΟ
21-02-2007 11:53 | ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ! | sweetbitch
21-02-2007 11:53 | ό,τι και να πεις για αυτούς τους στίχους είναι λίγο, μπροστά στο μεγαλείο τους!!
τα ΔΚ το έχουν ερμηνεύσει όπως ακριβώς έπρεπε...
Σ'ευχαριστώ Στέφανε που μου το έβαλες να το ακούσω πριν χρόνια...
"Δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει
δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου
θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου.." | MASTER
11-02-2007 11:07 | "Δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει
δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου
θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου"
Το ποιήμα αυτό μιλάει για το θάνατο, όπως σωστά είπαν μερικοί.
κείμαι=είμαι θαμμένος
από τα αγαπημένα μου | Tinos13
19-01-2007 13:12 | 3erw pws tha rthei kai dn tha me opws ime na ton dextw me to kalitero palto m.... ::theos.:: | DT4Life
16-10-2006 16:28 | To exw akousei toses polles fores alla panta me anatrixiazei... ::cry.:: | Αφιερωμένο από *** -
για *** -
17-07-2006 01:10 | ::sad.:: ::sad.:: | Ανώνυμο σχόλιο
04-07-2006 | afto pou rwtaei o anwnymos stis 24-5-2006 simainei vevaiws pws o poiitis de tha rwtisei me anaideia giati pethainei, ti einai afto pou ton ekane na xasei apo to thanato, ma tha ton dextei san kati anapofefkto....to tragoudi einai tromero... | Ανώνυμο σχόλιο
15-06-2006 | tin ora pou sparassetai tha matho na zo..min akouseis..min diabaseis..niose..Solluz.. | Ανώνυμο σχόλιο
24-05-2006 | Τι σημαίνει το "Δεν θα ρωτήσω αναιδώς που το κεντρί σου?" | Ανώνυμο σχόλιο
06-05-2006 | milaei gia ton thanato apla kai ton perimenei san etoimos apo kairo san tharraleos | Ανώνυμο σχόλιο
26-04-2006 | πόρωση (Black Widow) | Ανώνυμο σχόλιο
17-03-2006 | ευχομαι να ερθει γρηγορα για μενα... | Ανώνυμο σχόλιο
09-03-2006 | to song auto mila gia ton thanato... | Ανώνυμο σχόλιο
06-03-2006 | κείμαι = ??? | Elaias
01-02-2006 | Το "Μέρες Αργίας" που μελοποιήθηκε από τα Διάφανα Κρίνα στον δίσκο τους "Εγινε η απώλεια συνήθειά μας" είναι το ΙΧ μέρος του ομώνυμου ποιήματος του Διονύση Καψάλη, το οποίο είναι το τέταρτο μέρος της ποιητικής του συλλογής"ΤΕΤΡΑΛΟΓΙΑ" | Elaias
01-02-2006 | ...................θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου | Elaias
01-02-2006 | Το "Μέρες Αργίας" που μελοποιήθηκε από τα Διάφανα Κρίνα στον δίσκο τους "Εγινε η απώλεια συνήθειά μας" είναι το ΙΧ μέρος του ομώνυμου ποιήματος του Διονύση Καψάλη, το οποίο είναι το τέταρτο μέρος της ποιητικής του συλλογής"ΤΕΤΡΑΛΟΓΙΑ" | iria
12-12-2005 | teleio kommati... | Ανώνυμο σχόλιο
16-11-2005 | "sparassetai to fos mou"=pethaino | Ανώνυμο σχόλιο
15-11-2005 | Me ekfrazei apolyta....Einai teleio! (peny) | Ανώνυμο σχόλιο
23-10-2005 | Ena tragoudi pou milaei gia kati diaforetiko sti psyxi tou kathenos!Gia mena milaei gia tin wra tou thanatou | Ανώνυμο σχόλιο
12-10-2005 | apisteyti erminia,teleios stixos,milaei stis psyches mas | M.is
10-09-2005 | Εκτός από τη μουσική μου αρέσει πολύ και ο τρόπος που ερμηνεύουν αυτό το τραγούδι.... | Wayra
09-09-2005 | ʼπαιχτο,αλλά μικρό! Αν και τα μικρά σε διάρκεια τραγούδια είναι τα καλύτερα! | xx
03-09-2005 | oraio alla akaalabistiko, ti simainei "sparassetai to fos mou"???? | Ανώνυμο σχόλιο
14-05-2005 | ..... (no comments) | Ανώνυμο σχόλιο
04-03-2005 | are peristeri city ti moysikoys vgazeis!!! | pps
16-01-2005 | Αυτό που λέει ο από πάνω! | Ανώνυμο σχόλιο
12-01-2005 | γαμαει | Ανώνυμο σχόλιο
<5/1/2005 | Anatrixiastika oraio tragoudi! Stazei alitheia... ( Xristina ) | Ανώνυμο σχόλιο
<5/1/2005 | teleio.... | Ανώνυμο σχόλιο
<5/1/2005 | AFIERWMENO STO MANO....POY TON LATREYW... ( AGATHA ) | Ανώνυμο σχόλιο
<5/1/2005 | AFIERWMENO SE MIA PSIXI POY BRISKETAI EKEI EKSW KAI KANEI TON KOSMO PIO OMORFO!!!!!! ( ΑΝΩΝΥΜΗ ) | Ανώνυμο σχόλιο
<5/1/2005 | aftos pou to exei grapsei eine i foni ton newn ( kipros ) |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
