Τα μεσάνυχτα,
όταν σβήνει το φως
από πάνω ο Θεός,
τ’ όνομά σου η σιωπή
με ξυπνά να μου πει,
τα μεσάνυχτα.

Τα μεσάνυχτα,
σαν σουγιάς με τρυπά
το εκκρεμές που χτυπά.
Είμαι άδειο νησί
κι όλα γίνονται εσύ,
τα μεσάνυχτα.

Τα μεσάνυχτα,
είμαι σώμα μισό,
μια κραυγή δίχως ήχο.
Και τους δείχτες μισώ
που αγαπιούνται στον τοίχο.

Τα μεσάνυχτα,
σαν στοιχειά με ξυπνούν
πάλι τα περασμένα.
Φλέβες κι αίμα πεινούν
και φωνάζουν εσένα,
εσένα, εσένα, εσένα,
τα μεσάνυχτα.

Τα μεσάνυχτα,
όταν σβήνει το φως
από πάνω ο Θεός,
αναμνήσεις σωρό,
πάρ’ τες, δεν τις μπορώ,
τα μεσάνυχτα.

Τα μεσάνυχτα,
σαν σουγιάς με τρυπά
το εκκρεμές που χτυπά.
Είμαι άδειο νησί
κι όλα γίνονται εσύ,
τα μεσάνυχτα.

Τα μεσάνυχτα,
το τσιγάρο πικρό
και μου καίει το στόμα.
Δώσ’ μου λίγο καιρό,
δώσ’ μου μια νύχτα ακόμα.

Τα μεσάνυχτα,
γαληνεύει η γη,
μόνο εγώ δεν κοιμάμαι.
Είμαι όλη πληγή,
αγρυπνώ και θυμάμαι,
θυμάμαι, θυμάμαι, θυμάμαι,
τα μεσάνυχτα.