Όταν τον πρωτοάκουσα μιλούσε για τους κεραυνούς
για μια βροχή, για ένα παράδεισο στην γη
μας έκανε να μετανιώσουμε που πολεμήσαμε
που στερήσαμε το χαμόγελο των πονεμένων
που κακοποιήσαμε την χαρά
και αδικήσαμε την δικαιοσύνη
Μια άλλη φορά μας μίλησε για μια συγκέντρωση ανθρώπων
και είπε όλοι αυτοί οι μορφωμένοι και οι σπουδαγμένοι
που μιλάν την γλώσσα για την σωτηρία του κόσμου
δεν καταφέρανε να μάθουνε την γλώσσα των πουλιών,
των λουλουδιών, των αστεριών
που αυτά απλόχερα μιλάνε για αγάπη και για καλοσύνη
μας μιλούσε για την ανάμνηση για την ανάσταση,
την λευτεριά από τα πάθη των ανθρώπων
για την ειρήνη που θα’ρθει
και αυτά τα όπλα, τα μαχαίρια τα σπαθιά
μας διάβασε στον Ησαΐα
πως θα γίνουνε εργαλεία για την γη
σκότωσαν τον άνθρωπο που αγαπούσε
τα λουλούδια τα πουλιά
τα περβόλια και τα δέντρα
τα λουλούδια τα πουλιά.
Αυτά αισθάνθηκαν πιο πικρά τον χαμό του

γιατί τον σκότωσαν κανείς δεν το ξέρει
αυτό μου είπε η άνοιξη λυπημένη.