Κοντεύω να γίνω κουρέλι
αν θα μείνω
Μα μένω
Το λέω κάθε λίγο
πως πρέπει να φύγω
Μα μένω
Σα κάθε απιστία
με τρώει η υποψία
Μα μένω
Μένω και ντρέπομαι ίσως
Που κρύβω το μίσος
Και μένω

Υπάρχει ένα ψέμα
Σε κάθε του βλέμμα
Γραμμένο
Τα λόγια του κρύα
Με πνίγει η πικρία
Μα μένω
Την πόρτα χτυπάει
Κι ούτε ξέρω που πάει
Κι υπομένω
Κι αν γίνομαι λιώμα
Τον θέλω ακόμα
Και μένω

Μα αλίμονό του κι αλίμονό μου
Αν βρω τον άλλον τον εαυτό μου
Μα αλίμονό του κι αλίμονό μου
Πικρό το γέλιο αλλά δικό μου

Αυτός ό,τι κάνει
Να μη λέω φτάνει
Να μένω
Στα χείλη το όχι
Για καθετί το `χει
Ειπωμένο
Το λέει η περηφάνια
Εγώ στην αφάνεια
Να μένω
Με σπάει με λυγίζει
Ή έτσι νομίζει
Και μένω

Εγώ στο σκοτάδι
Το κάθε του χάδι
Κρυμμένο
Το λέει και γελάει
«αυτή μ’ αγαπάει»
Κι υπομένω
Κι αν νιώθω γελοία
Δεν είναι δειλία
Που μένω κι υπομένω
Κι αν γίνομαι λιώμα
Τον θέλω ακόμα
Και μένω.