Κόρη μου γιατί διάλεξες τούτο το στρατί
που `χει για τέρμα την ντροπή την καταφρόνια;
Κόρη μου γιατί κάνεις κουρέλια μια ζωή
απ’ τα πιο όμορφα και τρυφερά της χρόνια;

Κόρη μου γιατί εσύ το φως μου κι η γιορτή
να γίνεις έρημο πουλί μέσα στα χιόνια;
Κόρη μου γιατί να καταδέχεσαι γιατί
όλος ο κόσμος να με βλέπει με συμπόνια;

Κόρη μου φτωχή είσαι ακόμα στην αρχή
και ζεις θαρρείς σ’ έναν παράξενο πλανήτη
Κόρη μου φτωχή δεν ξέρεις τι θα πει βροχή
και πώς σπαράζει η καρδιά ενός αλήτη

Κόρη μου φτωχή τη χιονισμένη σου ψυχή
τα χέρια ανοίγω να ζεστάνω σαν σπουργίτι
Κόρη μου φτωχή είμαστε όλοι μοναχοί
αλλά πιο μόνος όποιος κλαίει σ’ άδειο σπίτι