Φέρνω, πλούσια δώρα σου φέρνω σειρά μου παίρνω
ανάσα του Μαγιού και το κεφάλι πισωγέρνω
στον ήλιο και τα μαλλιά μου έχουν θυμώσει που τα σέρνω
και κάθε χρόνο επιμένω στεφάνι λουλουδιασμένο,
πλεγμένο να τους φοράω.
Παραπατάω, γλεντάω, τραγούδια τραγουδάω.
Πάω με στολίδια και παιχνίδια απ’ το καιρό,
στριφτά του αέρα δαχτυλίδια παίρνω φόρα και φυσώ.
Για μαύρη μπόρα δεν είναι ώρα,
έχει η άνοιξη χορό δυο μήνες τώρα.
Έφτιαξα νάμα από νερό, να ξεδιψάσω να χαρώ,
για να σε βρω, κι ας μη μπορώ, κίνησα γη και ουρανό·
να ρθω απ’ το χάραμα. Πράγματα, αστράμματα
είδα στο δρόμο, χίλια τόσα μικροθαύματα.
Κατάματα με κοίταγε μελίσσι, γελούσε κι όλη η φύση
η λύση με κρασί, φιλί, μεθύσι.
Φοβόμουνα τ’ αμίλητα της παγωνιάς μελλούμενα,
το Μάη μοιάζουν γνώριμα, παντοτινά λαλούμενα
στο φως με λάφυρα, με της βροχής τ’ αρπάγια
να σπείρει τη φωτιά με ξόρκια και μάγια.

Πλέξε ζωή ένα μαγιάτικο στεφάνι και δος μου
να το βάλω στο λαιμό του μπαγιάτικου αυτού κόσμου,
να σκεπάσω τη ντροπή και το αίμα με βάγια·
ξύπνα την άνοιξη με μάγια.
Γιόμισέ μου τη σελήνη, κάνε τ’ άστρα ασκέρι,
στείλε μου λίγο αλμύρα να ποτίσω καλοκαίρι
σα μαχαίρι στη φωτιά τη λεχώνα,
να πυρώσω για να βγάλω το χειμώνα.

Δέντρο, έχει φυτρώσει ένα δέντρο στης γης το κέντρο
κι ανεβαίνουν απ’ της ρίζας το νεύρο
ψίθυροι αλλόκοτοι, στίχοι αλλιώτικοι,
άνοιξη νιόφερτη, μοίρα μου κόκκινη.
Ξύπνα να πεις τα όνειρά σου.
Ξύπνα και κράτα κοντά σου
τα πιο όμορφα, τα μακρινά, με πείσμα και με δόλωμα,
το θόλωμα απ’ τα αρώματα, της νιότης σου το φόρτωμα.
Απότομα σε ξύπνησα, το ξέρω·
να δεις που το στεφάνι μου δυο βόλτες θα το φέρω
στο κεφάλι, στημόνι ο νους, κι υφάδι του κόσμου η παραζάλη.
Ίσως μ’ αγκάθια εγώ να πρέπει και πάλι
να το πλέξω, να ισορροπήσω εκεί έξω
ή με τρόπο να μαγέψω, τα μπαγιάτικα ν’ αντέξω,
να σκεπάσω τη ντροπή και το αίμα με βάγια,
να γεμίσω στιγμές την ψυχή τους την άδεια,
να δέσω μάγια απ’ τη ζωή στη γη και δες!
Οι ευχές θα γίνουν μυρωδιές, κυριακάτικες φωνές
που γλυκαίνουν το λαιμό και τη καρδιά σου με γέλια
και μαγιάτικα στήνουν νυχτέρια.