Τρία μικρόφωνα ανοιχτά και μια κουτσή κιθάρα
να `χαμε λέει και δυο λεπτά καιρό χωρίς φωνές και αντάρα
άρα τη προσοχή για ν’ ακουστώ τέσσερα τέταρτα ρυθμό
και λα μινόρε σινιόρε μου κάνεις χώρο και περνώ
μες στην ψυχή σου έστω για λίγο να μιλήσω,
μα τόσο λίγο τι να πρωτοτραγουδήσω
Τι να πω και τι ν’ αφήσω και τι μου φταίει
και τι απ’ όλα μύρια όσα να ’ χαμε λέει.
Να `χαμε πιο πολλά μικρόφωνα και σ’ άλλες γλώσσες λόγια
χίλια κουράγια στα πόδια και άλλα τόσα δρομολόγια
να κάναμε, να φτάναμε από Δύση Ανατολή
να ξεθρονίζαμε μεσσίες με στολή.
Να `μασταν λέει δυνατοί, μα μόνο η σκέψη μπορεί
και η αρετή είναι του φόβου μας η κόρη η πιο καλή
αφού δε κλέβεις, δε μοιχεύεις και ψέματα δε λες, δε σκοτώνεις
γιατί φοβάσαι μη το βρεις και στο θεό δε θυμώνεις.
Γλεντζέ, παλικαρά, φαφλατά και τίμιε φαταούλα
να `χες κουράγιο λέει να βγάλεις την κουκούλα
να δεις δυο μάτια αθώα καρφωμένα απάνω μας, δικαστής
μ’ όρκο μνήμης να σφραγίζουν τη στιγμή της στιγμής.
Να `χαμε λέει τιμωρηθεί λόγω βλακείας
που οι τύψεις μας αγγίξανε μόλις και μετά βίας.
Να `χαμε λέει αντοχή για μια ακόμα ευχή
και πριν το τέλος να τα παίρναμε όλα πάλι απ’ την αρχή.

Να `χαμε λέει αντοχή για μια ακόμα ευχή
Να `χαμε δύναμη βγαλμένη απ’ της ψυχής μας την αρχή
Να `χαμε λέει περίσσια και τρελή φαντασία
Στη φρονιμάδα μας να κάνουμε μαγγιώρα ανταρσία
Να `χαμε λέει τα βγαλμένα απ’ το απέραντο λόγια
κουράγιο να `χαμε για χίλια της φωτιάς δρομολόγια
Να `χαμε λέει δυο μάτια καθαρά όπως πρώτα
Να `χαμε λέει τα κλειδιά απ’ του ονείρου μας τη πόρτα.

Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα λέει
να ήταν η σκέψη μου πριν απ’ τη πράξη φταίει
το ξερό το κεφάλι και μια ψεύτρα ανάγκη
φταίει που χαλάρωσαν της σάρκας μας τα σύρματα και οι σπάγκοι.
Και λέει να `χαμε περίσσια φαντασία
στη φρονιμάδα μας να κάνουμε ανταρσία,
ν’ ανακατώναμε το σύμπαν όλο αγνώριστο τι λες
Και να αλλάζανε θέσεις τα όνειρά μας με στιγμές.
Για δες που ήρθανε όλα αλλιώς
κι όλο σκοντάφτει στο διάβα του ο καιρός
φτιάξε αλυσίδα από λόγια δίπλα μου δέσου
λίγοι ή πολλοί να `μασταν λέει μονάχα σκέψου.
Σκέψου να στήναμε παγίδα στο χρόνο
και να μετράει διπλά για όσους μας κλείνουν το δρόμο
Σκέψου να είχαμε και λίγο ακόμα μόνο
για να γλυκάνουμε τη πίκρα στο λόγο.
Να `χαμε λέει δικό μας νόμο σαν και πρώτα
και δρομοδείχτη πάνω στης τύφλας μας τη ρότα
τρελό φίλο κι αδερφό να `χαμε λέει να μας στρώσει
και μια pinata ονειροκούτι να μας δώσει
τη σημασία, την ουσία, την αγία αγνοία
που η σιγουριά μας την αλλάζει σε φοβία.
Περιττή η αισιοδοξία, μόνο δράση κι αγωνία
και το πιο μεγάλο πράγμα να το παίρναμε στ’ αστεία.