Ρίχνω τα ζάρια στο τραπέζι, κάθε φορά που πιάνω
μικρόφωνο στα χέρια μου, νικάω και χάνω·
πέφτω σηκώνομαι λυγίζω κι ορθώνομαι
ήσυχος κοιμάμαι, μα στο ξύπνιο μου αγχώνομαι.
Ιδρώνω, όταν τα χώνω βλέπω οράματα,
κυνηγάω τον εαυτό μου σε hip hop παροράματα
με λέξεις κι ήχους κράματα λιωμένα πυρωμένα
μ’ αντοχές και ελαστικότητα καλά δουλεμένα
στη φωτιά παίρνω κι άλλους στο λαιμό μου
χάνω τον καιρό μου, μα γεμίζω το κενό μου
κερδίζω στα λόγια κι άλλα λόγια φευγάτα
– καλή ώρα και η δεύτερη η Kramahoperrata
Άλλο ένα μονοπάτι κόντρα σε μεγάλους δρόμους
λεωφόρους και εθνικές που σε πανε σ’ άλλους κόσμους
μεγάλους και μικρούς, πάντα διαφορετικούς
κοσμοπολίτικους ανάκατα με πιο κλειστούς.
Όσα είχα κι όσα βρήκα μοιράζω, δανείζω,
μα τα θέλω πίσω, όσο ζω, ελπίζω, δε δακρίζω,
αγκομαχώ, παλεύω, γυρεύω, αντέχω,
απέχω απ’ όσα ζουν άλλοι για μένα και τους τρέχω
ακόμα για άλλη μια φορά με πρόβα τα θεριά
με λύκους καλούς φίλους ξεκινάμε τη σπορά.
Θα γίνουμε η βορά τους όσα πανε κι όσα `ρθουνε
δε το ξέρω αν θα χαθούμε ή θα σωθούμε

Στης χαράς την κορυφή έχασα γεύση και αφή
ό, τι ακουμπάω γίνεται πέτρα κι όσα είπα χίλια μέτρα.
Από οράματα και θάματα κράμα θα φτιάξω,
θα πετάξω χαμηλά και θα βουλιάξω.
Στη γαλήνη του κενού, στ’ ανοιχτά νερά του νου,
πνίγομαι και κολυμπώ κι απορώ που ακόμη ζω,
δε θα το μάθει, όμως κανείς ό,τι κι αν βρω,
δε με νοιάζει αν θα χαθώ ή θα σωθώ.

Όποιον κι ό,τι συνηθίζω το βρίζω, το τρομάζω·
όσα αγγίζω τ’ αλλάζω, τ’ αγκαλιάζω και τους τάζω
όνειρα άπιαστα, το πιο κακό μου ελάττωμα
της μουσικής το πάντρεμα θα σπάσει το κεράτωμα
Παράνομα χώνομαι απ’ όσα ζω, απομακρύνομαι
ευθύνομαι για λόγια μου, απ’ τον άλλον δεν κρίνομαι.
Με φτύνουν τα μεγάλα, δε μου δίνουν χαρά
πατώ στα ποδιά μου γέρα κι ας μη πατάω ξηρά.
Ή θα χαθώ ή θα σωθώ κι άμα ρισκάρω να χωθώ
απ’ τη φωτιά κι από όσα καιει κάποτε ίσως πληρωθώ
Δεν το ξέρω, δε με νοιάζει, όσα αξίζω θα ζήσω
ό, τι φέρω θα μου μοιάζει κι όπου βρω θα τ’ αφήσω
στον πρώτο βράχο που βαρέθηκε το κύμα
άλλο ένα θύμα στο λαιμό μου όλο το κρίμα
λεω πολλά και λίγα ξέρω, σε υποσχέσεις δε μένω
πολυπαιγμένο χαρτί, σημαδεμένο, καμένο.
Μα επιμένω στα δικά μας περάσματα
όλου του κόσμου τα περάματα γράμματα και θάματα
τρελού θεού τα πράματα γουστάρω να ζω
ωσότου να παραδοθώ ή θα χαθώ ή θα σωθώ.