Τι θα μπορούσα να σου πω που να μη ξέρεις σαν νερό
Στα κόκκινα θα φλυαρώ, το πέταγμα σου βουερό.
Στους δρόμους φέρνεις της ζωής τ’ αγουροξύπνημα,
γοργοσαλεύεις, γυρεύεις, γίνεσαι μήνυμα και κίνημα,
βαραίνεις τ’ άδειο χώμα και τον κούφιο ουρανό,
βλέπεις και βλέπεσαι και σπάζεις το κεφάλι το στενό.
Μιλάς με ποίημα. Κάποιοι σου πάνε κόντρα ή πρίμα
με μια ανισόρροπη κι αδέξια παντομίμα
για να ταιριάξουν τσίμα τσίμα όπου τους πάει το κύμα·
κρίμα το σάλιο σου κράτα, όταν θ’ ανέβεις στο βήμα.
Ίσως να φτάνει αυτό και η σιωπή σου,
το βουητό στα δέντρα και το ουρλιαχτό της γης σου.
Είσαι ασυγχώρητος που ζεις και αντιστέκεσαι,
συνωμοτείς με τα πουλιά, στον ήλιο φάτσα στέκεσαι.
Κάθεσαι διπλοπόδι στα μνήματα ανθός·
και είσαι στη στράτα την καλόστρωτη, ο γκρεμός
ή το ανηφόρι που μεταξωτό το στρώνει το σκουλήκι
μ’ έργο μεγάλο και μικρό, με βράχο με χαλίκι.
Από παντού τώρα ξεσπάς το μαγικό σου ξόρκι
και με συνέπεια στα ναι σου και στα όχι.

Είναι ασυγχώρητοι όλοι αυτοί που αντιστέκονται
από εκείνους που τα πάντα ακόμα δέχονται.
Είναι ασυγχώρητοι όλοι αυτοί που αντιστέκονται,
μα εγώ ζω μ’ αυτούς που αντιστέκονται.

Τα λόγια σου τσεκούρι κι αγωνία,
συλλαβιστά συνθήματα σε ξαφνική πορεία.
Πότε κρασί θαυματουργό ο αντίλογος σου
πότε ωμό τον αμολάει ο θυμός σου
ορθάνοιχτο φασκέλωμα στα μάτια των ανθρώπων,
λογής κοπής ηλίθιων, τζουτζέδων και πιερρότων.
Άλλοτε γίνεται η φωνή, πολεμική καμπάνα
σε ξυπνάει την αυγή, σεμνή γλωσσοκοπάνα.
Ιδρώνεις κι όρθιος στέκεσαι σε πυρωμένη στράτα·
σα πειρατής το θησαυρό, το αλφαβητάρι κράτα.
Δάσκαλος αν είσαι, ίδιους μ’ εσένα χτίσε
κι όσους κρατούν κακά στοιχειά, το μάγεμά του λύσε.
Είσαι λιοντάρι, φτύσε την αγορά των μύθων, ζήσε.
Απ’ τη καρδιά το αφιόνι γιάτρεψε, τα δάκρυα σβήσε.
Κι εγώ θα στείλω ευχή στ’ ανέμου τ’ αυτί
να είσαι καλά, να μη στερέψουν τα γιατί,
να μη σ’ αγγίξουνε του εχθρού, του γείτονα τα βόλια,
μη σου λείψει το χαρτί, λιμάνια αραξοβόλια
και να `χεις συντροφιά καλή στο μοναχό ταξίδι
τον όρκο σου, τον στόχο σου, το μέλι και το ξίδι.