Ξέρω ένα όμορφο μέρος, μια πανέμορφη κοιλάδα…
Πάνω απ’ τη θάλασσα παρά κάτι χίλια μέτρα
πάνω στο χώμα, δέντρο, πάνω στην πέτρα, πέτρα·
βροχή μ’ αέρα ωραία μέρα
βουβή ομίχλη πέρα ως πέρα.
Γνωστό μου αδιάβατο μικρό μονοπάτι
που καταλήγει στο πιο όμορφο φράγμα
του γερακιού δε το πιάνει το μάτι
είναι το μόνο που αντίκρισα θαύμα,
είναι ιερό κομμάτι της γης
που σταματάει ευχές και κατάρες.
Τι να σου πω, αν δε το δεις
Άκου το μόνο με δύο κιθάρες.
Έχω ένα φίλο εκεί που `ναι μάγος της φωτιάς,
γητευτής είναι του ανέμου και της νύχτας αδερφός,
έχει για σπίτι τα σωθικά μιας βελανιδιάς,
γερνάει τόσο όμορφα, τόσο απλά σαν το φως.
Ζει μ’ ένα γκρίζο γεράκι και μια ασημένια αλεπού
μου λεγε ότι φτιάχνει το τάφο του, όμως δε ρώτησα που.
Έχω ένα φίλο εκεί που `ναι της νύχτας αδερφός
Έχω ένα φίλο εκεί που `ναι μάγος της φωτιάς.
Έχω ένα φίλο εκεί, έχω ένα φίλο καλό.
Έχω ένα φίλο εκεί που `ναι γητευτής είναι του ανέμου
Μου φτάνει που ανταμώνουμε σ’ αυτή τη κοιλάδα,
βρήκα κι εγώ μιαν οξιά ένα σπίτι να φτιάξω
και από εκείνο το μέρος που το λένε Ελλάδα,
θα πάρω το κουφάρι μου και θα `ρθω ν’ αράξω.