Ό,τι γεννιέται το ξέρω χάνεται,
γίνεται σκόνη ποτέ δεν πιάνεται,
δίχως να θέλω σε εμπιστεύομαι,
κόλαση φτιάχνω για να παιδεύομαι.

Και δίχως φόβο στήνω παράσταση,
με τις σκιές μας φτιάχνω ανάσταση
και μη ρωτήσεις πόσο θα αντέξουμε,
τα σώματα ζούνε αν τα γιατρέψουμε.

Ό,τι υπάρχει το νιώθω αίμα μου,
κόκκινη λάβα περνά στη φλέβα μου
ούτε που θέλω να αντιστέκομαι,
έρωτα δίνω κι έρωτα δέχομαι.

Και δίχως φόβο στήνω παράσταση,
με τις σκιές μας φτιάχνω ανάσταση
και μη ρωτήσεις πόσο θα αντέξουμε,
τα σώματα ζούνε αν τα γιατρέψουμε.