Μ’ ένα όνειρο κοιμάμαι και ξυπνάω
πώς να πετάξω μέχρι εκεί που αγαπάω
δεν έχει τώρα πια ο έρωτας φτερά
να με πάρει μια νύχτα στα βαθιά σου νερά.

Μ’ ένα όνειρο στη μνήμη καρφωμένο
ποιος θα μου πει αυτό που χρόνια περιμένω
δεν έχει τώρα πια ο έρωτας φτερά
να με ρίξει μια νύχτα στου καημού τη φωτιά.

Μ’ ένα όνειρο κοιμάμαι και ξυπνάω
πώς ν’ αρνηθώ την ομορφιά που λαχταράω
δεν έχει τώρα πια ο έρωτας φτερά
να φουντώσει ο πόθος, να καεί η καρδιά.

Μ’ ένα όνειρο κοιμάμαι και ξυπνάω
να μ’ αγαπάς, μη με ξεχνάς γιατί πονάω
δεν έχει τώρα πια ο έρωτα φτερά
να γκρεμίσω τα τείχη, να γκρεμίσω βουνά.

Δεν είναι ο έρωτας αητός
και η χαρά χαρταετός να φτερουγήσω
να `ρθώ σαν άνεμος υγρός,
πόθος νυχτερινός.
Στα δυο σου χείλη να πιαστώ
και στο κοχύλι με φιλιά να ξεγλιστρήσω
να κλέψω ό,τι αγαπώ, ότι έχεις κρυφό.


(Χειμωνιάτικη λιακάδα)