Είχα μια αγάπη από παιδί για κάποια καφενεία
που ήταν κοντά στη θάλασσα κι έβλεπαν ουρανούς,
που είχαν καλάμια στη σκεπή και μέσα, στη γωνία,
ένα σβηστό γραμμόφωνο για να σου φεύγει ο νους.

Χρόνια ζητώ να πιω καφέ σε τέτοια καφενεία,
να ακούγονται τα κύματα σαν άνεμου σιγή,
να βρω πώς είναι η θάλασσα σ’ αυτή την ιστορία
σε καφενεία που γερνούν κοντά της μια ζωή.

Τα ’φερε ανάποδα ο καιρός κι άλλαξε σ’ όλα κάτι
κι αναβολή σε αναβολή δεν βρήκα αυτό το απλό
κι ένα παραθαλάσσιο μικρό καφενεδάκι
που να με κάνει μια στιγμή γλυκά να ξεχαστώ.