Αυτούς τους αναστεναγμούς χαλάλι δε στους κάνω,
ούτε σε τούτο το ντουνιά, ούτε και στον απάνω.

Αφού το θέλεις κάψε με, για να σου φύγει τ’ άχτι,
την άμοιρη μου την καρδιά κάφτην να γίνει στάχτη,

Πολλές φορές σου μίλησα, εγώ για το καλό σου
κι ας ήμουνα το θύμα σου, το πρώτο το δικό σου.

Δεν ευλογείται τ’ άδικο, σ’ ετούτο τον κοσμάκη,
που στάλα στάλα μου ‘ριχνες μεσ’ στην καρδιά φαρμάκι.