Έπιασα το Νείλο φίλο, είπα τα μεράκια μου
χαιρετίσματα να στείλω στα πατριωτάκια μου
ρώτησα την Πυραμίδα τι σημαίνει υπομονή
μου `πε αυτή χαρά κι ελπίδα όπου να `ναι θα φανεί

Παιδιά της Ελλάδος παιδιά, που σκληρά πολεμάτε

Αχ, Ελλάδα της ερήμου με πληγώνεις και με καις
λευτεριά και φυλακή μου κάτω απ’ τις φοινικιές
ετραγούδαγε η Σοφία, ετραγούδαγε ο Θεός
δε θα αντέξει η Γερμανία μ’ όλο τούτο εδώ το φως

Καινούργια τώρα ζωή ας ξεκινήσουμε οι δύο μας
κι ας πούμε πως με πρωτόδες αυτό το πρωί
Ας ξεχαστούν τα παλιά κι ας ξαναχτίσουμε πάλι
τη γκρεμισμένη από χρόνια μικρή μας φωλιά

Κι όπως έφτιαχνες στην άμμο πόρτες και παράθυρα
να γυρίσω στη Αθήνα σε μια ώρα θα `θελα
Λοντρα, Παρίσι Νιου Γιορκ, Βουδαπέστη, Βιέννη
και μεθυσμένοι τα βράδια κολώνα κολώνα
να κοιμηθούνε πηγαίνουνε στον Παρθενώνα
Ετραγούδαγε η Σοφία, ετραγούδαγε ο Θεός
Το `γραψε κι η ιστορία πάει κι αυτός ο πόλεμος