Δίχως τσιγάρο και φωτιά
μόνος μου μες στην ερημιά
με τη νυχτιά μιλάω.
Πόρτα δε βρίσκω για να μπω
και στο φανάρι το θαμπό
μονάχος τραγουδάω.

Ειν’ η αγάπη μια ζαριά
και δύσκολα κερδίζεις
μα που να βρεις παρηγοριά
άμα δεν την ορίζεις.

Μέσα στους δρόμους που γυρνώ
ένα παράπονο πικρό
με πνίγει κάθε βράδυ.
Όταν θυμάμαι τα παλιά
μένει η πίκρα στην καρδιά
και η ζωή ρημάδι.