Μέσα σε χρόνια δανεικά, απρόσμενα και ξένα
μες στα ποτάμια τα θολά που ζω σαν μαύρη σμέρνα
μες στην ανάσα του Βοριά, σε σύμπαντα ηττημένα
θα σιγοκαίνε σαν φωτιά η αγάπη και η λησμονιά.

Θα έχουν τα μάτια μου σκουριά, θα ζω χωρίς εσένα,
θα με χλευάζουν τα παιδιά, θα πιω απ’ τη μαύρη στέρνα
μες στων μηρών σου τη δροσιά πως ξαποσταίναν τρυφερά
τα χέρια μου, δυο ελάφια κουρασμένα.

Κι εγώ που δεν μπορώ πια να ξεχάσω τ’ όνομά της
να τριγυρνάω εδώ κι εκεί ψάχνοντας τ’ άρωμά της,
στον κήπο της Γεσθημανή να ξαγρυπνώ δίχως φωνή,
σαν λυπημένο φάντασμα στον τάφο της αγάπης.