Όσα τραγούδια λοιπόν ακόμα κι αν γράψω,
άλλες τόσες σελίδες θα προσφερθούν να χαράξω,
τη δική μου πορεία μέσα σε όλη την κίνηση
δεν είναι απλώς δήλωση μα προειδοποίηση
και χωρίς διαφήμιση θα κάνω μόνος διακίνηση
με όπλο την ποίηση κι όσους έχουν συνείδηση,
αυτό είναι είδηση ή απλώς παρεξήγηση
φτάσαμε όντως στον πάτο ή μήπως είναι η εκκίνηση,
ξανά η αμφισβήτηση σε κάθε συζήτηση,
δε δίνει τόπο στην οργή ζητάει εκδίκηση,
δε μένει άλλο στη σιωπή μα κάνει διαδήλωση
φωνάζει μήπως ακουστεί και βρει την εξήγηση,
τώρα ο πόνος του κόσμου είναι απλώς μια αφήγηση
με μουσική επένδυση μήπως βγάλει συγκίνηση
απ’ την απογύμνωση στην αποτοξίνωση,
οι πράξεις στα θέλω μας θέλουν επαλήθευση.

Όσο και να σκέφτηκα δε βγήκα πουθενά,
όσα ζούμε εδώ είναι προσωρινά,
ίσως να μην πρέπει να τα παίρνω σοβαρά
κι όπως κάποτε είχα πει να μη με νοιάζει πια…

Πες μου γιατί η ευτυχία τόσο άνισα μοιράζεται
μέσα σ’ ένα κόσμο που κανείς δε νοιάζεται
για πόσο το προσποιητό ακόμα θα δοξάζεται
η συνείδηση μου δεν εφησυχάζεται παρά μόνο
αναστιέται και πεθαίνει μα πάντα τα καταφέρνει
συνήθως μόνη της μένει και όλοι γύρω της ξένοι
μα συνεχίζει να σέρνει όσα ο χρόνος της φέρνει
κι ας μοιάζει να ναι δεμένη με όσα πρέπει να θέλει
και γύρω οι άνθρωποι να μοιάζουνε αγέλη
πάντα αγχωμένοι με ότι τους συμβαίνει
περνάνε τη ζωή τους σαν να είναι ναρκωμένοι
σ’ έναν καναπέ η τηλεόραση αναμμένη
να προτείνει σ’ αυτούς, να αποφασίζει γι’ αυτούς
να λέει τι να βλέπεις, τι να ακούς
μα αντί να φωνάξεις στην άνεση σου θα λουφάξεις
να σου λένε πότε πρέπει να μιλάς και πότε πρέπει να σκάσεις .