Ο κόσμος μικραίνει, και τ’ άδικο ξέρω πως είναι δικό μου
ο κόσμος σωπαίνει, κι εγώ κουβεντιάζω με τον εαυτό μου
ο κόσμος πληγώνει, γιατί την αγάπη ακόμα φοβάται
ο κόσμος μωρό μου, δε θέλει για μας ποτε να θυμάται

Μου λες δε θα αντέξεις, και τ’ όνειρο πες μου με ποιον να μοιράσω
με πνίγουν οι σκέψεις, κι απόψε από ανάγκη τα πάντα θα χάσω
και γίνομαι δρόμος, που τρέχει ο χρόνος χωρίς λεπτοδείκτες
και γίνομαι πόνος, με μάτια κομμένα να τρέμω τις νύχτες

Τηλεφωνώ περνώ στη σκέψη σου
περνώ στον οίκτο σου για μένα
τηλεφωνώ περνώ στο σώμα σου
Και έχεις τα σύρματα κομμένα

Το βλέπω σε χάνω, κι ακόμα δεν ξέρω ποιες τύψεις χρωστάω
περάσαμε τόσα, γιατί μ’ αγαπούσες κι εγώ σ’ αγαπάω
το βλέπω σε χάνω, και τ’ άδικο ξέρω πως είναι δικό μου
γιατί δεν μπορούσα, να νιώσω τι θέλεις, τι θέλεις μωρό μου.