Σε τρεμάμενη σχισμή, η αγωνία της. Tο φιλί των αγώνων.
Κι η νοερή στύση εκ των ενόντων, ανάδοχη των ουσιών τής πρώτης συνουσίας.

Ανάγωγη και τυχερή εν τούτοις παραμένει.
Κι ελεύθερη στο τέλος η τιμή της.
Στο τέλος…τίποτα δεν έχασε. Γλυκιά. Αλαφιασμένη.
Παρωχημένη, είναι μονάχα η σιωπή. Εκείνη, Πανωραία!

Εγώ απλά τής περιμένω. Με ίχνη αφειδώλευτης στοργής.
Πολλώ τα άδυτα ελλοχεύει. Της νοσηρής των μνήμης.
Μια μέρα μαθητείας, αρκεί να μαθητεύσει την πρότερη εμμονή.
Στην πρώτη παραζάλη.
Σε προσευχή ερωτική.
Σε ανάλαφρη ενοχή.

Επιθυμία είναι η αγνή πραγμάτωση.
Έτσι μου είπε στα κοριτσιστικά μας στέκια.
Έστεργε ανάλαφρα τους καημούς. Στα όνειρα δεν είπε λέξη.
Αποσαφήνισα την πρόθεσή μου.

Ποσώς να μάθουν με ρωτούν και με παιδεύουν.
Απίθανη νεότης των γερόντων!
Ακολουθώ τις μάγισσες σας γράφω.
Στην παραζάλη τόσης νοσταλγίας.
Τα δώρα που ελπίζω μέρα μέρα.

Γεμίζω κιούπια από αέρα επτασφράγιστο.
Και αναπνέοντας δοξάζω την παιδούλα
που μέσα μου καλούσα.