Σε τι κόσμο ζούμε σε τι κόσμο ζούμε.
Κοιτάζω γύρω μου μέσα απ’ τ’ αμάξι,
σκυμμένα βλέμματα, σκυμμένα σώματα,
κοιτάζω τα παιδιά στα φανάρια,
κοιτάζω τους ξένους μας, φυλακισμένοι στους δρόμους
μ’ ένα βιολί, ένα ακορντεόν
και μια φωτογραφία των γονιών τους
κρεμασμένη στο λαιμό σαν σταυρό.
Εφημερίδα ψυχή, μολυσμένες ειδήσεις,
η τιμή του πετρελαίου, η τιμή των μετοχών,
η τιμή της πατρίδας, η τιμή της ζωής μου.

Να πέθαινα για κάτι δυνατό,
όχι για δόξα, ούτε χρήμα.
Ούτε στην εθνική οδό
βράδυ Σαββάτου μετωπική με φορτηγό.
Να πέθαινα για κάτι δυνατό.
Έτσι που ζω σαν να μη ζω,
είναι μεγάλο άδικο και κρίμα.

Σε τι κόσμο ζούμε σε τι κόσμο ζούμε θεέ μου.
Κοιτάζω στις οθόνες τα κομμένα κεφάλια.
Μιλούν για πολέμους, μιλούν για ιδέες,
μιλούν κι η φωνή τους βογγάει απ’ το ψέμα.
Τα κτίρια τρέμουν, σωριάζονται άδεια.
Δεν έχουμε σπίτια, δεν έχουμε χέρια,
δεν έχουμε μάτια, παιδιά να γελάνε.
Έχουμε αίμα και σάρκα που καίει,
που κλαίει για το φόνο, το μάταιο ψέμα.
Σαν νάρκη στο χώμα θαμμένη η αλήθεια,
στο χώμα που όλους θα κρύψει μια μέρα.

Να πέθαινα για κάτι δυνατό,
όχι για δόξα, ούτε χρήμα.
Ούτε στην εθνική οδό
βράδυ Σαββάτου μετωπική με φορτηγό.
Να πέθαινα για κάτι δυνατό.
Έτσι που ζω σαν να μη ζω,
είναι μεγάλο άδικο και κρίμα.

Συγγνώμη, συγγνώμη, να μη σας τρομάζω.
Ξυπνάτε, κοιμάστε, κοιτάτε με τρόμο
τον φίλο που φεύγει για ξένα λιμάνια,
την άδεια καρδιά σας που λέει φοβάμαι
χτυπάει το τηλέφωνο, ουρλιάζει σαν σφαίρα
έχετε μήνυμα, μήνυμα πάλι το μήνυμα γράφει:
"Είμαι καλά, είμαι καλά"
Εσείς ευλαβικά στέλνετε το μήνυμα πάντα στο ίδιο νούμερο
στο δικό σας το νούμερο, κάθε μέρα κάθε μέρα
ξανά και ξανά, ξανά και ξανά.
Εσείς ευλαβικά στέλνετε το μήνυμα πάντα στο ίδιο νούμερο
στο δικό σας το νούμερο, κάθε μέρα κάθε μέρα
ξανά και ξανά, ξανά και ξανά.

Να πέθαινα για κάτι δυνατό,
όχι για δόξα, ούτε χρήμα.
Ούτε στην εθνική οδό
βράδυ Σαββάτου μετωπική με φορτηγό.
Να πέθαινα για κάτι δυνατό.
Έτσι που ζω σαν να μη ζω,
είναι μεγάλο άδικο και κρίμα.