Η βελόνα του πεύκου το χέρι μου τρύπησε
Μια σταγόνα βροχής με τη γεύση του ιδρώτα
Είν’ η θάλασσα μωβ και χαλίκια τα κύματα
Τα νερά τρέχουν πράσινο μες το γαλάζιο
Τα νησιά είν’ ακόμα ταγμένα στη θέση τους
Εκκλησιές ανεμίζουν στη δύση του ήλιου
Τα ηφαίστεια στέκουν βουβά κι αφουγκράζονται
Των αρχαίων ναών τις πεσμένες κολόνες
Τρεχαντήρι ο αέρας χαράζει τα σύννεφα
Και στο άβυσσο μαύρο που η νύχτα υψώνει
Ένα φως κουρελάκι μου φέγγει

Κι εγώ
Ταξιδεύω κι αντέχω και ξέρω καλά
Ποια γλώσσα μιλάω, ποια γλώσσα παλιά
Ποιον ήλιο πιστεύω και ποιαν αγκαλιά
Τα χωριά με τ’ αρχαία λαμπρά τους ονόματα
Ξαγρυπνούν και καπνίζουν και λένε τραγούδια
Τα κορμιά των σταριών στο βαριά ταλαντεύονται

Στην οθόνη του σύμπαντος άσβηστοι φάροι
Οι μεγάλοι γκρεμοί, τα πουλιά και τα θαύματα
Στων παιδιών την παλάμη αντηχούνε κι ανθίζουν
Και χιλιάδες αστέρια τ’ αμέτρητα ποιήματα
Μαύρη άμμος οι λέξεις και μαύρα φεγγάρια
Ιστορούν την απόχη του χρόνου του άσπλαχνου
Και στις πόλεις που αγόρια φιλούν τα κορίτσια τους
Ένας σκύλος το χώμα μυρίζει

Κι εγώ
Ταξιδεύω κι αντέχω και ξέρω καλά
Ποια γλώσσα μιλάω, ποιαν άγια λαλιά
Ποιον ήλιο πιστεύω και ποιαν αγκαλιά

Ο Αρχάγγελος βγαίνει ξανά στο μπαλκόνι του
Όλα έχουν συμβεί κι όμως λάμπουν καινούρια