Σε διαδρόμους σκοτεινούς
με μια καρδιά χίλια κομμάτια
τη μοναξιά ζωγραφισμένη μες τα μάτια
μόνος γυρνάς δίχως σκοπό
όπως γυρνάει ένα αγρίμι
με μια πληγή απ’ τα φιλιά της που δεν κλείνει

Αλήτη μου, ξενύχτι μου, μ’ ’να παράπονο κρυμένο
ν’ αγαπάς, και μην ξεχνας πονάς και σε καταλαβαίνω
Αλήτη μου, ξενύχτι μου, δίχως αγάπη έχεις μείνει
πίνεις και κλαις
ότι κι αν λες
ακόμα νοιάζεσαι για κείνη

Στάζει βροχή μες την ψυχή
κι ο πόνος γίνεται μεγάλος
να το γιατρέψει δεν μπορεί
κανένας αλλος
μόνο η δικιά της αγκαλιά θα φέρει φως από τ’ αστέρια
να ξαναβγούνε της ζωής τα καλοκαίρια

Αλήτη μου, ξενύχτι μου, μ’ ’να παράπονο κρυμένο
ν’ αγαπάς, και μην ξεχνας πονάς και σε καταλαβαίνω
Αλήτη μου, ξενύχτι μου, δίχως αγάπη έχεις μείνει
πίνεις και κλαις
ότι κι αν λες
ακόμα νοιάζεσαι για κείνη