Σ’ένα γράμμα μου φίλε προχτές
δυό λογάκια κι αυτά πικραμένα
δεν σου το’ στειλα ότι κι αν λες
θα στα πω μια φορά μαζεμένα.
Σε ρουφιάνους και αλχημιστές
δεν πουλάω αυτές τις αλήθειες
στα στιχάκια μου σκύψε και βρες
και τα λόγια μου κρύψε.

Κι έτσι μείναμε λίγοι αν θες
δίχως στέγη και κόμμα,
κάποιες μνήμες φυλάμε κρυφές
μην τις κάνουνε λιώμα.

Σε βιτρίνες και περιοδικά
θα κρεμάσουνε τα όνειρά μας,
στη δική τους φτηνή αγορά
φέρνει κέρδος μια τέτοια πραμάτεια.
Θα σου δίνουν τροφή και νερό,
σαν μαϊμού θα σε δείχνουν στο δρόμο,
σε σταυρώνουν λεπτό το λεπτό,
πριν τους πεις ’’μετανιώνω’’.

Κι έτσι μείναμε λίγοι αν θες
δίχως στέγη και κόμμα,
κάποιες μνήμες φυλάμε κρυφές
μην τις κάνουνε λιώμα.